Rozdział 39

     Uspokój się. Ciesz się. Uspokój się. Ciesz się. Uspokój się. Ciesz się. Uspokój się. Ciesz się. Uspokój się. Ciesz się. Uspokój się. Ciesz się. Uspokój się. Ciesz się. Uspokój się. Ciesz się. Uspokój się. Ciesz się. Uspokój się. Ciesz się. Uspokój się. Ciesz się. Uspokój się. Ciesz się. Uspokój się. Ciesz się. Uspokój się. Ciesz się. Uspokój się. Ciesz się. Uspokój się. Ciesz się. Uspokój się. Ciesz się. Uspokój się. Ciesz się. Uspokój się. Ciesz się. Uspokój się. Ciesz się. Uspokój się. Ciesz się. Uspokój się. Ciesz się. Uspokój się. Ciesz się. Uspokój się. Ciesz się. Uspokój się. Ciesz się. Uspokój się. Ciesz się. Uspokój się. Ciesz się. Uspokój się. Ciesz się. Powiedź mu!

     Wcisnęłam test pomiędzy brudne ręczniki. Za godzinę obsługa przyniesie nowe, a Malik nie ruszy się z łóżka do tego czasu. A jeśli tak to ja go zatrzymam. Otwarłam powoli drzwi. Zaczęłam się przyzwyczajać do nowego miejsca. Do śnieżnobiałych ścian i ciemnych mebli. Białej pościeli i czerwonych abażurów złotych lamp. Wyglądało to dosyć... Oryginalnie. Bezszelestnie przeszłam te kilka metrów dzielące mnie od łóżka i ponownie wkopałam się w cieplutkiej pościeli. O dziwo byłam spokojna. Nie wiem, czy działał tak na mnie zapach Zayna, który znów zaczął krążyć w powietrzu po wprawieniu kołdry w ruch, czy to co powiedział dzisiaj w nocy? Przymknęłam oczy wdychając ciężko powietrze. Sytuacja komplikowała się z każdą chwila, coraz gorsze scenariusze tworzyła moja wyobraźnia. Przed oczami pokazywały się znane mi obrazy. Wszystko to co działo się przez ostatni rok. Ponad rok! Poczynając od zajścia w ciążę na tym poranku kończąc.
     Malik zamruczał w poduszkę, po czym szybko podniósł głowę i zaczął przyglądać mi się ze zmarszczonym czołem. Czy to pani jest moją żoną? - spytał dodatkowo przekrzywiając głowę. Zaśmiałam się cicho i nakryłam twarz kołdrą. Proszę mi odpowiedzieć, a nie się bezczelnie śmiać. - zażądał również nurkując pod pościelą. Przerzucił nogę nad moim biodrem i znalazł się tuż nade mną. Tak, jestem pana żoną. - odpowiedziałam, gdy zaczęła mi przeszkadzać natrętna Malikowa ręką wkradająca się pod koszulkę. Chłopak poruszył brwiami. Ale mam piękną żonę. - wymruczał mi do ucha następnie je całując. Jego ręka wciąż bawiła się w najlepsze na moim brzuchu. Przepiękną. - powtórzył, znacząc pocałunkami drogę od ucha, aż do uśmiechniętych ust. Znów coś mruknął. Jesteś kotem? Zaraz do Ciebie wrócę piękna, ale najpierw załatwię pewną sprawę.
     Usiadłam na łóżku i oparłam głowę na rękach. Proszę, tak cholernie proszę, aby on nie zaglądał do tych ręczników! Po co ja go w ogóle tam zostawiłam? Mogłam go schować do torebki. Cam jesteś tak mądra, że powinnaś dostać za to Nobla! Zaskrzypiały drzwi. Nawet nie podniosłam głowy. W brzuchu powstał olbrzymi węzeł. Cam co to jest? - spytał spokojnie, ale ja i tak wiedziałam, że się denerwuje. Prawie głoskował. Milczałam. Kurwa mać. Cholera jasna. Dupa, dupa. Kupa, szczyny. Gówno, gówno, gówno! Cammile Anne Blackburn co to jest? - powtórzył nieco agresywniej. Zabije mnie. Zapomniałeś o Malik na końcu. - odpowiedziałam ledwie słyszalnie. Usłyszałam głośny tupot stup. Przykucnął przede mną. Oparł się jedną ręką o moje kolano, a drugą uniósł mój podbródek. Na policzkach już błyszczały dwie mokre linie, a usta zacisnęły się z wewnętrznego bólu. Będziemy mieli dziecko Cam? - zapytał. Jego oczy błyszczały, ale od łez. Błyszczały tak od siebie. Błyszczały tak tylko wtedy, gdy Zayn się stresował. Kiwnęłam głową. Chłopak westchnął, przymknął oczy, spuścił głowę, puścił mój podbródek. Zatrzęsło mną od płaczu. Zakryłam twarz dłońmi. Przepraszam. - jęknęłam pomiędzy potokami łez. Malik chwycił mnie w pasie i zsunął z łóżka na jego kolana. Nie przepraszaj mnie. - uśmiechnął się szeroko i odsłonił moją czerwoną buzię. Musimy się cieszyć. - ucałował mnie w oba poliki, a następnie mocno przytulił. Gdzie mój Nobel?!
Dlaczego kocyk Noemi znalazł się w garażu, co? Sam tam nie powędrował.
Leżał na podjeździe. Myślałem, że to niepotrzebna szmata.
Po ślubie też sypiałeś z dziwkami?
Przestałem jeszcze przed ślubem. Robiłem to, bo nie umiałem poradzić sobie z nową sytuacją...
Nie chciałeś nas, prawda?
Lubiłem swoje życie. Nie chciałem go zmieniać, a nagle pojawiłaś się ty i Noemi i... T-to było dla mnie coś nowego. Nie widziałem cię rok, a nagle miałaś się do mnie wprowadzić.
Zepsułam twój związek.
To i tak by się rozpadło. Wiele nie straciłem.
Ale ją kochałeś, a ona ciebie. Ja niepotrzebnie namieszałam.
Przestań tak mówić. To przeszłość.
Nienawidziłeś mnie za to?
Za co?
Za to, że weszłam z butami w twoje życie.
Nie. A nawet jeśli to nie długo. Oczywiście na początku nie byłem zadowolony z pobudek sześć razy w nocy, ale szybko się przyzwyczaiłem.
Często cię nie było.
Chciałem od was uciec.
Ty wymyślałeś intercyzę?
Nie. Nie chciałem jej nawet. W tedy już wszystko mi zwisało, bo byłem pewny, że ty mnie nienawidzisz.
Zgodziłam się na to z miłości.
Do mnie?
Na początku myślałam, że chodzi wyłącznie o dobro Nemi, ale wkrótce doszło do mnie że nie tylko.
Nie chciałaś tak myśleć?
Nie. Uważałam, że jesteś dziwnym człowiekiem, którego nigdy nie zrozumiem.  
Jestem dziwny?
Bardzo. Ale pięknie malujesz.
Dlaczego wtedy weszłaś do mojego pokoju?
Tęskniłam za tobą, wiesz? Tak jakoś... Myślałam, że jak tam wejdę to przestanę.
Czemu?
Nie wiem. Ej! To ja miałam zadawać ci pytania! Dlaczego tak nie lubisz Spencera?
Nic do niego nie mam to on się na mnie rzuca.
Ale musieliście zbić psa mojego taty.
To była wymiana zdań.
Mnie nie oszukasz panie Malik.
W rzeczy samej pani Malik.
Zapomniałeś o Blackburn przed Malik.

 ***
Oto Emily Rudd, która użycza twarzyczki Cam. Ta dziewczyna ma niesamowite oczy! :o
Nie mam pomysłu na mówkę. Kocham WAS!