Rozdział 36

     Harry rzucił się szybko ku Zaynowi, który już ruszył z łapami na nieświadomego niczego Nialla. Ściskał go za ramiona i wykrzykiwał w jego stronę niezrozumiane słowa. Myślę, że nikt nie wiedział co on tak naprawdę mówił, gdyż nikt oprócz niego nie władał językiem Arabskim. Styles, złapawszy Malika za przedramiona, zaczął odciągać go od Horana, do którego doskoczył Liam. Rozpoczęła się wielka szarpanina. Niall wyrywał się z uścisku Payne'a by ubliżyć Zaynowi, a ten kłócił się z Harrym na przemian z wyzywaniem blondyna. Wtem Malik w jakiś dziwny sposób wykręcił ręce tak, że Styles wykrzywił się z bólu i wypuścił Zayna. Ten ruszył unosząc w górę pięść. Niall sprzedał Liamowi kuksańca w bok i już wolny wyprostował się, niczym baletnica, gotowy do przyjęcia ciosu. Myślałem, że jesteś moim przyjacielem? - zawył wymierzając Horanowi prawy sierpowy. Irlandczyk odskoczył kilka kroków w tył, podtrzymywany przez Liama. No cholera, przecież jestem! - odpowiedział łapiąc się za szczękę. No cholera, chyba nie. - zaśmiał się Zayn i zamachnął się jeszcze raz. Niall padł na podłogę. Malik przewrócił go na plecy i usiadł na nim okrakiem i zaczął trząść jego ciałem pytając: Jak mogłeś mi to zrobić?  Liam, który stał najbliżej, pochwycił Zayna od tyłu, ale i on wylądował na podłodze pod wpływem wierzgającego się niemiłosiernie chłopaka. Niall wył z bólu. Harry przewrócił się, chcąc dopaść pięści Malika, ale szybko się podniósł i z pomocą Liama, zapanowali nad rozwścieczonym mulatem. Puśćcie mnie. To długo nie potrwa! - krzyczał. Furia, czysta, nieposkromiona furia. Co ty wygadujesz Malik?! - krzyczał na niego Harry. I on i Liam ledwo co trzymali się na nogach. Prawie cię wtedy zabiłem. Miałeś się do niej nie zbliżać! - i dorzucił wiązankę przekleństw oraz oszczerstw. I zepsułeś mi urodziny. - swoje pięć groszy dołożył jeszcze Styles. Cholera, Cam! Co ty tu robisz?! - wybrzmiało za mną. I nim się zdążyłam zorientować, co się dzieje, kto do mnie mówi, obrócić się chociaż w tamtą stronę, zostałam wyciągnięta za kaptur na korytarz. Zobaczyłam tylko podnoszącego się na łokciach Nialla i Zayna, który dał za wygraną i wpatrywał się we mnie z szeroko otwartymi oczami. Horan krwawił, Malik wariował, a Noemi płakała. Po co wlokłaś tu ze sobą małą?! - krzyczała na mnie Danielle. Zawsze miła osóbka była teraz najprawdziwszym, buzującym wulkanem. Chodź tu pojebusko. - szepnęła jeszcze i mnie, nas przytuliła.

     Płakać - kiedyś było dla mnie czymś prawie że obcym. Stłumionym ludzkim odruchem, którego nie powinno się okazywać. Nie powinno się płakać. Rzucił mnie chłopak - nie płacz za nim. Złamałam rękę - nie płacz, nie rób cyrku. Pokłóciłam się ze Spencerem - nie płacz, nie obrażaj się na mnie. Nie płacz, bo płacz jest zły. Nie płacz, bo jak kurwa płaczesz to nikt się nigdy nad tobą nie zlituje na tym jebanym świecie! Jedna jedyna regułka wmawiana mi przez całe dzieciństwo. Nie płacz. Nie płacz. Nie płacz. Jedna jedyna regułka wmawiana mi przez cały okres dojrzewania. Nie płacz. Nie płacz. Nie płacz.  I chyba w całym Lovestoft nie było ani jednej osoby, która pozwoliłaby mi płakać. Bo nie płacz, bo jak kurwa płaczesz to nikt się nad tobą nigdy nie zlituje na tym jebanym świecie! Innym umierały zwierzątka i płakali. Oglądali filmy, czytali książki, słuchali piosenek i płakali. A ja miałam być wypranym z uczuć ludźkim robotem, który miał umieć poradzić sobie w "trudniej grze, jaką jest życie". Bla, bla, bla... Oto jak sobie radzę w życiu: siedzę na fotelu z córką na kolanach w pokoju hotelowym managera mojego męża i płaczę. I kurwa mać, cholera jasna płacze.

     Pół godziny później drzwi się otwierają i do pokoju wchodzi Malik prowadzony przez Paula. Sadza chłopaka na drugim fotelu, a sam stoi. Nie jest zadowolony. Jeden rzut okiem, widać wyraźnie jego napiętą sylwetkę i gniewne spojrzenie. Staje przed nami, ani ja, ani Zayn nie jesteśmy w stanie spojrzeć mu w oczy. Mężczyzna wzdycha ciężko, Noemi klaszcze w dłonie, ale jest grzeczna. Dzieciaki, ja byłem pewny, że nie będzie z wami łatwo. - przemawia, o dziwo, spokojnym głosem. Jednak myślałem, że skoro jakoś udawało wam się razem żyć w Londynie to i tu nie będzie większych problemów. - przerwał. Milczał chwilę, nabrał głośno powietrza i kontynuował. Lutową bójkę uznałem za wybryk; głupi, pijacki wybryk. I reszta magamentu podzieliła moje zdanie, ale za to co stało się dzisiaj na pewno ktoś zapłaci. Jestem  pewny, że ja, bo jestem tu najsłabszym graczem. Nie odszedłem wcześniej, bo się o was bałem. O waszą trójkę i chłopców. - położył dłoń na czole i przejechał nią po nim kilkakrotnie. Chciałbym abyście się jakoś dogadali. Może gadam, jak tamte wszystkie szychy z Modest, ale to wam szybko zleci i nawet się nie obejrzycie, a będzie po rozwodzie... - i już miał mówić dalej i już miałam rozpłakać się na nowo, ale nie. Jest tu jeszcze jeden połamaniec. To prawda! - krzyknął Zayn. Gadasz, jak ci z Modest. - warknął, po czym szybkim krokiem wyszedł z pokoju trzaskając drzwiami. Zatrzymaliśmy się w swoich pozycjach na moment rzucając sobie krótkie spojrzenia. Pojadę do szpitala do Nialla. - Paul odezwał się pierwszy. Przytaknęłam i zapytałam co z resztą. Liam i Harry są źli na naszego boksera. Chociaż źli to mało powiedziane. Nic im się nie stało, pojechali już do Horana. Napiszemy ci co mu jest, gdy tylko się dowiemy, okej? - gest głową, uśmiech, podziękowanie, wyjście.
     Pokój zastałam w takim stanie w jakim go zostawiłam. Na podłodze nie leżało nic, co tam się znajdować nie powinno, mebla stały na swoich miejsca, łóżko było niezaścielone. Z jednym wyjątkiem. Teraz siedział na nim Zayn trzymający coś w ręku. Zamknęła za sobą cicho drzwi. W pewnym sensie czułam się niekomfortowo. Chciałam uciec jak najdalej od Malika, przynajmniej na parę godzin. Czarna dziura w brzuchu robiła swoje. Zaraz znów odwiedzę łazienkę. Brunet wciąż siedział zapatrzony w to coś co trzymał w dłoniach. Posadziłam Noemi na podłodze, a ta od razu podreptała w stronę swojego pokoiku. No i co dalej? Zająć się sobą, małą, Zaynem? Wyliczanki są do niczego. Zawsze wypadnie na tę opcję, której najbardziej chcesz uniknąć! Usiadłam obok Malika. Nic sobie z tego nie zrobił. Nawet wtedy, gdy zaglądając mu przez ramie chciałam dowiedzieć się co trzyma w ręce. Coś jakby obrazek. Tak obrazek. Dziewczyny i dziecka. Kto to jest? - spytałam go, opierając głowę na jego ramieniu. Ty i Noemi. - odpowiedział. Ty to malowałeś? - przytaknął. Uśmiechnęłam się. Malunek bardzo mi się podobał. Czemu to robisz? - odezwał się trochę śmielej. Dlaczego zgodziłaś się na ślub, życie ze mną? Przez kilka minut nie odpowiadałam. Biłam się w myślach. Kłamać. Mówić prawdę? Tylko nie mów, że nie miałaś wyboru. Zawsze jest wybór. I tu mnie kurde masz! Głęboki wdech. Chcę dla Noemi, jak najlepiej. Co mogłabym jej dać, gdybym nadal mieszkała u pani Margaret? Młoda dziewczyna bez pracy z rocznym dzieckiem. To najgorsze połączenie jakie mogło się komukolwiek przydarzyć. Nie chciałam nikomu mówić, że ty jesteś jej ojcem. Ludzie powiedzieli by, że chcę cię naciągnąć na kasę, a to nie prawda. Była to dla mnie taka sama niespodzianka, jak dla ciebie. Chyba... - przerwałam. Nawet nie pamiętam co siedziało wtedy w mojej głowie. Po prostu patrzyłam na obraz Malika. Wydaje mi się, że ją kochasz, a skoro tak jest to dasz jej jakiś dobry start w życie, aby nie skończyła, jak ja. Mamo, tato, bracie - płaczę. Płaczę bezgłośnie, ale płaczę. Ramię Zayna poruszyło się. Podniosłam głowę. On obrócił się w moją stronę, oplótł ręce na moim torsie i mocno do mnie przyległ. Na tyle na ile pozwalały mu ograniczenia - nogi. Kocham Nemi, ciebie... Jak mogłaś pomyśleć, że jest inaczej? - mruknął mi w szyję. Po chwili dodał. Początki nie były najlepsze, ale zapomnij o nich, dobrze? - odsunął twarz na pewną odległość. Patrzył prosto w oczy, prześwietlał mnie. Przerwał zabezpieczenie z łez, prześlizgnął się nawet obok strachu. I zbliżał się, zbliżał się, zbliżał się i pocałował.
Romans.
Niewiedza.
Niespodzianka.
Rozkaz.
Bunt.
Podporządkowanie.
Zabawa.
Śmiech.
Przywiązanie.
Miłość.
Wyznani.

***
Nie mam pomysłu na mówkę. Czerwone landrynki są niedobre. Amen!