Rozdział 35

     Niall to nie powinno mieć miejsca. - powiedziałam, gdy tylko chłopak odsunął się ode mnie. A nastąpiło to bardzo szybko, gdyż chłopak chyba zorientował się, że nie oddaję jego pocałunków. Stałam po prostu, jak kłoda, zdziwiona jego czynem i pozwalałam mu na ten niezwykły gest. Przedtem jego źrenice były rozszerzone, kipiące granatową złością i wszelkimi innymi mieszającymi się emocjami. Teraz powróciły do dawnego słodkiego, nieco znudzonego błękitu. Westchnął, ale nie jak Zayn, ale jak smutne dziecko. Wiem. - przemówił - Ale wiesz Cam, jesteś kimś więcej niż tylko przyjaciółką... - kontynuował. Jestem też żoną twojego najlepszego przyjaciela. - przerwałam mu. Jakie z was małżeństwo, skoro się w ogóle nie kochacie? - parsknął bezczelnie. Przewróciłam oczami. A skąd ty to możesz wiedzieć? - odgryzłam się. Założyłam ręce na biodrach i zmrużyłam oczy. Zamilkł. Zabrakło mu słów. Nie miał nic na wyplątanie się z tej sytuacji. Albo może ja? Przeanalizowałam raz jeszcze naszą krótką rozmowę. Cholera. Wygadałam się. Kochasz go? - spytał.

     Pamiętam ten dzień, kiedy przybyłam na plan teledysku chłopaków. Było dosyć chłodno, a my musieliśmy bawić się nad basenem. Słońce zachodziło, było mi coraz zimnej, a George wciąż wciskał mnie do kolejnych scen. W końcu dał mi spokój. Usiadłam obok ogniska. Siedziały tam już inne dziewczyny pochłonięte rozmową. Ciepło ogniska było takie przyjemnie. Przymknęłam oczy, oparłam głowę na rękach. Robiłam nic. Chcesz? - spytał ktoś. Jego głos był bardzo męski i posiadał przyjemny akcent. Podniosłam głowę. Obok mnie siedział chłopak, Zayn. W ręce miał dnie butelki piwa. Uśmiechnęłam się i sięgnęłam po napój. Chętnie, dzięki. - odparłam. I on też się uśmiechnął. I patrzył na mnie. I mówił do mnie. I to było piękne. A potem pojawiły się kolejne butelki, więcej ludzi siedziało przy ognisku. Niall grał na gitarze i wszyscy śpiewali. Ostatnim trzeźwym przebłyskiem był cichy spacer po okolicy, a następnie natknięcie się na namiot. Więcej grzechów nie pamiętam.

     W tym momencie, kiedy stałam wrząca ze złości przed Niallem, który wręcz emanował niezmąconym spokojem i wspominałam ten dzień, zdałam sobie sprawę z tego jaka jestem głupia. Miałam wybór, mogłam się postawić Paulowi i reszcie jego managerów, ale tego nie zrobiłam, bo gdzieś tam w głębi duszy, gdzieś gdzie nie ma dostępu żaden człowiek, żyła we mnie maleńka jeszcze miłość do Malika.

Tak Niall, kocham go.

     Horan westchnął, opuścił zrezygnowany ramiona. Spojrzał na mnie z wielkim żalem, z zaszklonymi oczami. Przestraszyłam się. Jeszcze moment temu nie było tych kilku łez na policzku. Bardzo mi cię żal Cam. Nawet nie wiesz, jak bardzo. - szepnął, odwrócił się na pięcie i wolnym krokiem wyszedł z pokoju zamykając za sobą drzwi. Krzyknęłam ze złości zanim się rozpłakałam i zamknęłam w pokoiku Noemi. Potrzebowałam chwili ciszy i spokoju. I kogoś kto kochał mnie bezinteresownie i uwielbiał się przytulać.

Cza­sem zbyt często po­pełniamy błędy, zbyt moc­no się kochając.

     Wrócił późnym wieczorem. Po koncercie. Zmęczony, śpiący. Poszedł do łazienki. Nie odezwał się do mnie nawet jednym słowem. Nemi już spała, woda szumiała, a ja na łóżku siedziałam. Hah. Siedziałam i myślałam, co zrobić? Jak się zachować? O co do jasnej cholery chodziło Niallowi? W jednym momencie zakręciło mi się w głowie. Przymknęłam oczy. Czułam ucisk w brzuchu. Wszystko we mnie kołowało, jakby dorwała się do mnie czarna dziura i chciała wyssać ze mnie całą zawartość. To nie czarna dziura. To mdłości. Zerwałam się, jak oparzona z pościeli i pobiegłam do drzwi łazienki. Wpadłam na nie, nawet nie starałam się zatrzymać. Pociągnęłam za klamkę. Puściła. Otworzyłam drzwi. Zayn stał w kabinie. W dwóch krokach dopadłam ubikacji i podtrzymując się po bokach pozwoliłam by wszystko ze mnie spłynęło. W tym czasie szum wody ucichł. Z spod prysznica padło kilka przekleństw, Malik wyszedł z kabiny. Skończyło się. Wykrzywiając się z odrazy wyciągnęłam przed siebie rękę i spuściłam wodę. Opuściłam deskę. Dobrze się czujesz? - spytał podchodząc do mnie. Spojrzałam na niego, przewiązał sobie ręcznik na biodrach. Nie odpowiedziałam. Chwycił mnie pod pachy i postawił na nogi. Chce umyć zęby. - mruknęłam wymijając go. Jesteś pewna, że wszystko w porządku? Może zjadłaś dzisiaj coś... - dopytywał się. Wszystko w porządku daj mi tylko umyć te cholerny zęby. - syknęłam.

 

     Obudziłam się, wyjątkowo, z twarzą skierowaną do Zayna. Nie spał też już i przyglądał się mi. Dzień dobry. - przywitał się, a na mojej twarzy wymalował się słaby uśmiech. To nie były Malikowe oczy, to nie była Malikowa twarz. Dlaczego widziałam w nich dziecięcą twarzyczkę Nialla. Dlaczego widzę go przed sobą, a nie Malika? Co jest? - zapytał kładąc mi dłoń na policzku. Przełknęłam głośno ślinę. Ja tego nie chciałam. - szepnęłam, a pierwsza łezka wypłynęła mi z oka. To on to zrobił. - i druga. To on mnie pocałował, a ja nie chciałam. - i trzecia i czwarta i piąta. Twarz Zayna stała się nieruchoma. Utkwił we mnie spojrzenie pełnie zdziwienia i złości. Kto cię pocałował? - przecisnęło się przez jego zęby. Odpowiedziałam. Malik wybiegł z pokoju.

     Zdecydowanie najgorszym przeżyciem mojego życia był moment poinformowania rodziców o ciąży. Należeli do ludzi, brzydko powiedziawszy, starej daty. Weszłam do kuchni podtrzymywana przez Spencera, który oczywiście dowiedział się jako pierwszy. Mama i tata siedzieli przy stole pijąc kawę i czytając swoje gazetki. Milczałam chwilę, aż Spenc odchrząknął i przemówił bardzo oczywistym tonem: Cam ma wam coś do powiedzenia. Rodzice wychylili twarze zza czasopism i przypatrywali mi się z wielką uwagą wyglądającą im przez okulary. Spuściłam lekko głowę, uciekałam wzrokiem, krztusiłam się własną śliną. Słuchamy cię. - przypomniała z lekka zniecierpliwiona mama. Spojrzałam na nią. Prosto w oczy i głosem trzęsącym się i urywającym powiedziałam cicho: Jestem w ciąży. Matkę zatkało, ojca ogarnęła furia. Zaczął wypytywać o wszystko i krzyczał. Odpowiadałam przez łzy lub w ogóle. Dostałam po twarzy i Spenc też oberwał, a na koniec wedle wyraźnego polecenia ojca zabrałam swoje rzeczy i wyszłam. Miałam nie wracać.
     Byłam sama przez bardzo długi czas. Krążyłam z jednego domu opieki do drugiego. Nie miałam kompletnie nic. Nie potrafiłam się nawet cieszyć drobnostkami, które mnie spotykały, bo smutno cieszyć się w samotności.
     Impuls kazał mi biec za nim, zdrowy rozsądek - ubrać się najpierw. Porwałam z fotela jakąś bluzę. Chyba jego. Piżamowe spodnie były odpowiednie: długie, białe w czerwone kropki. Spod łóżka wygrzebałam kapcie. Już stałam przy drzwiach, już widziała, jak Malik znikał za zakrętem. Skręcał w prawo. Tam nie ma windy, schodów, wyjścia, ale jest pokój Nialla. Z pokoiku dziecięcy głosik zaczął krzyczeć na zmianę "mama, tata". Musiałam, więc jeszcze pobiec po małą i dopiero wtedy popędziłam w wyznaczonym kierunku. Na korytarzu słychać już było odgłosy kłótni. Minęłam zakręt. Liam i Harry biegli w moją stronę całkiem zdezorientowani. Skręcili do dwieście sześć. Zaklęłam w duchu. Wpadłam tak tuż po nich. Przepraszam, czy mogę dostać kolejny kubek kawy, bo właśnie jestem na scenie, gdzie lejesz się z Horanem?

***

Niespowiedziana niespodzianka.

I tu was mam słodziaki!

Tak właściwie to ja tu mówię, że jeszcze nie koniec, jeszcze nie koniec, a tak właściwie historia nam się urywa. I mówię to z wielkim smutkiem, bo jak wiecie - jesteście najwspanialszymi ogóreczkami świata.

Kocham Was! ❤