Rozdział 34

     Pokój z sennych koszmarów. Nawet nie pokój, a czarna przestrzeń, która zamyka się wokół ciebie zdająca się być mały, ciemnym pokojem. Czerń, a gdzieś pośród tej czerni jeden jasny punkt. Jakby reflektor zawieszony gdzieś wysoko. Oświetlał stolik. Najzwyklejszy, drewniany stolik, a na stoliku tabletka i szklanka wody. Wzięłam tabletkę do ust. Zaczęła rozpuszczać się na języku. Buzię wypełnił gorzkawy posmak. Popiłam tabletkę wodą. Chciałam kolejną. Kolejna pojawiła się na stoliku. Kolejna wpadła do buzi. Kolejne tabletki się pojawiały, woda w szklance zdawała się nie ubywać. Stałam i brałam tabletki i tak cały czas i było mi coraz gorzej i coraz bardziej chciałam połknąć kolejną.

     Obudziłam się z czymś jakby uczepionym dom moich pleców. Z czymś co ściskało mnie tak mocno, że trudno mi było oddychać. Sięgnęłam rękami pod kołdrę. Natrafiłam na inne ręce zaciśnięte wokół mojej tali. Otworzyłam oczy. Komoda i drzwi do łazienki. Podniosłam się na łokciu. Ramiona Malika ześlizgnęły się z mojego ciała. Po cichu otworzyłam szufladę.Wyłowiłam z niej plastikowe opakowanie i wysypałam z niego jedną tabletkę. Na podłodze znalazłam butelkę z wodą i po kilku chwilach znów leżałam na poduszce starając się uspokoić. Po co ją wzięłaś? - spytał. Obróciłam głowę w jego stronę. Bo tak. - odpowiedziałam. Poczułam ucisk na nadgarstku. Przestań. Ściskał mocniej. To boli. Nie puszczał. Wbijał paznokcie w skórę. Przestań. Szarpnął mną, przewrócił się na bok i zawisł nade mną opierając się o dłonie ściskające moje nadgarstki. Musisz to robić? - jego głos przypominał bardziej napalonego zboczeńca, niż Zayna Malika. Nie odpowiedziałam. Wpatrywałam się w jego twarz. Wzmocnił uścisk, przybliżył twarz. Pytałem, czy musisz to robić? - zbliżył twarz do mojego policzka i zaczął go ogrzewać i chłodzić na zmianę. Przestań. Skończ. Zostaw mnie. Potrzebuję tego. Ruszył w dół lekko zahaczając ustami o skórę. Dotarł do szyi, którą zaczął okładać pocałunkami. Przełknęłam głośno ślinę. Usłyszał, wyczuł, zauważył to. Był już przy obojczyku. Puścił nadgarstki. Przełożył nogę przez moje ciało. Ułożył dłonie powyżej talii. Wrócił tą samą drogą do policzka, do nosa, do ust. I całował tak zachłannie, tak namiętnie do póki byłam w stanie mu oddawać, dopóki z sąsiedniego pokoiku nie rozległ się dziecięcy płacz. Niechętnie zostawił mnie i poszedł po Noemi.

     Zdążyłam się już przekonać, że w każdym hotelu wyposażenie pokoi jest identyczne. Pokój Nialla Był taki sam. Nie licząc braku pokoju dla Nemi, lecz to nie było takie istotne. Chłopak cieszył się, że nie musiał z nikim dzielić pokoju. Mógł spać ile chciał i zostawiać śmieci, gdzie miał ochotę. I miał na własność całą zawartość małej lodówki ukrytej w komodzie. Usiedliśmy na fotelach. Noemi nie rzuciła nawet okiem na zabawki, które ze sobą przyniosła i od razu uczepiła się Nialla. Podkuliłam nogi. Horan złapał mnie przy recepcji i nie pozwolił wrócić do swojego pokoju. Nie wzięłam tabletki, nie wyciągnęłam ich z torebki. Chłopak siedział z nią na kolanach. Mała klepała go rączkami po buźce i śmiała się głośno. Zbyt głośno. To mnie irytowało. Tabletka. Tabletka. Tabletka. Substytut narkotyku. Trzy godziny. Tabletka. Torebka. Podniosłam ją z podłogi. Wyciągnęłam pudełko i położyłam na stole. Niall nawet się tym nie zainteresował. Pigułka, dłoń, szklanka, woda, łyk. Przeszła mi przez gardło i teraz ma siedem sekund na dotarcie do żołądka. Chwila wytchnienia. Głowa cię boli? - spytał. Spojrzałam na nich. Obydwoje wpatrywali się we mnie wielkimi oczami. Tak jakby. - odpowiedziałam charcząc. Poprawiłam się na fotelu. Więc po co wzięłaś tabletkę? - wzruszyłam ramionami. Westchnął. Która to? Podniosłam jeden palec. Podniósł brew. Dodałam jeszcze jeden. Pokręcił głową. Wyprostowałam trzeci, a kilka sekund później czwarty. Prychnął. Ostatecznie pięć. Ile dni z rzędu. - posadził Noemi na ziemi. Nie wiem. Nie liczę, ale ponad tydzień. Prawie dwa. - schowałam pudełko do torby, gdyż Niall wyciągnął po nie rękę. Na co ci to? Zaszkodzisz sobie. - warknął i wbił we mnie wściekłe spojrzenie. Nic mi nie będzie. - uspokoiłam go, a przynajmniej tego chciałam. Co ty wygadujesz dziewczyno?! - krzyknął i wstał. Ruszył ku łóżku. Podniósł słuchawkę telefonu, wystukał ciąg jakiś cyfr i przekazał komuś informację o treści: Tu Niall, bierz, przyjdź do mnie szybko. Trzeba się zmywać. Będą chcieli mnie przekonać do swojego. Spojrzałam na Nemi. Wstać, chwycić ją i uciec. Nawet nie myśl o ucieczce. - mruknął chłopak odkładając słuchawkę. Psia dupa!

     Wszyscy. Chłopcy i Danielle, całą szóstką zaprowadzili nas do naszego pokoju. Noemi wylądowała w kojcu, a ja na fotelu przytrzymywana przez Liama i Dan. Zayn, Niall, Louis i Harry przeszukiwali moje rzeczy w poszukiwaniu tabletek.  Znaleziska lądowały na podłodze tuż przede mną. Skuliłam się na fotelu i oparłam o ramie dziewczyny, która przysunąwszy drugi fotel obok, siedziała i tuliła mnie do siebie. Niall był wściekły, Lou przygryzał lub zaciskał wargi, Harry wciąż pociągał nosem i odsuwał włosy, które zasłaniały mu widok, gdy schylał się po coś, Zayn był smutny. Był smutny na sto dwa! Chodził ,bo chodził, szukał, bo szukał... Trzeba było nie ujawniać mojej tajemnicy. Cam, teraz je zabierzemy i wyrzucimy. - powiedział Liam ostrożnie. Nie mów do mnie, jak do małego dziecka, wiem co chcecie zrobić. - mruknęłam przysłaniając się ramieniem Danielle. Ktoś westchnął. Dobrze. Chodź Hazz, nic tu po nas. - rzucił jeszcze Louis i on i Styles wyszli, a za nimi Liam z workiem tabletek i Zayn. Dan odsunęłam mnie od siebie. Pogłaskała po policzku, uśmiechnęła się pokrzepiająco, dokładnie tak samo, jak na koncercie i dodała: Tak będzie lepiej. Wstała i poszła. Zostawiła mnie. Niall usiadł na łóżku i schował twarz w dłoniach. Nie wiedziałam co miałam zrobić. Odezwać się, milczeć. Milczałam.
     Jesteś głupia. Jesteś porąbana i głupia. Co sobie wyobrażałaś biorąc te tabletki? To nie było byle gówno. W jednym z tych pudełek były leki dla ludzi z nowotworami. Może i to były tylko durne dwa tygodnie, ale gdybyś brała te tablety dłużej nie skończyłoby się tylko na uzależnieniu. Od przedawkowania leków też można umrzeć, wiesz? Wiesz?
Wiem. - odpowiedziałam cicho i podniosłam głowę patrząc na niego. On też patrzył na nie. Nagle wstał. Podszedł do mnie, złapał za rękę i zmusił, aby też wstała. Miał mokre ręce.  Mówił kiedyś,  że dzieje się tak od nerwów i gdy pierwszy raz wyszedł na scenę xFaktora mikrofon prawie wyśliznął mu się z palców. Patrzył mi prosto w oczy. O nie, o nie, o nie! Nie rób tego! Nie rób tego proszę! I chociaż moje serce krzyczało, a umysł świrował to on mnie nie posłuchał. Pocałował, prosto w usta...

***
Powinniście być ze mnie dumni. Zaczęłam się uczyć.
Nie myślcie sobie, że Was tak szybko opuszczę! Jeszcze dużo spraw zostało do wyjaśnienia i jest jeszcze dużo komentarzy do czytania/pisania/odpowiadania, prawda?
Jak Wam się podoba odświeżony, wiosenny wygląd bloga? Ja zimę bardzo lubię, ale pomoc w sprowadzeniu wiosny nie zaszkodzi ;D Prawda? Prawda!
Kocham Was wszystkich bez wyjątku i życzę udanego tygodnia! <3