Rozdział 31

     Rozmowa z Malik'iem to tylko połowa prób stłumienia tej maskarady. A rankiem postanowiłam porozmawiać sobie z samym mózgiem operacji - Paul'em. Upewniwszy się, że Zayn i Noemi jeszcze śpią, wymknęłam się z pokoju i podążyłam na spotkanie z jego managerem. W ręce ściskałam felerny artykuł. Prawie go przedarłam. Sama myśl o tym co takie mogli jeszcze światu nagadać napawała mnie szczerą nienawiścią. Każdy krok przybliżał mnie do wygarnięcia temu facetowi. Jemu i całej rzeszy innym managerów stających za jego plecami. Podeszłam do drzwi jego apartamentu. Bordowe, jak moje. Zaczęłam szczerze nienawidzić tego koloru. Zapukałam. Otworzył mi. Był zdziwiony. Bardzo zdziwiony. Tak cholernie zdziwiony, że oczy wprawie mu wypadły na podłogę. Chciałabym z tobą porozmawiać. - przełknęłam ślinę, a wraz nią ogromną chęć krzyczenia na mężczyznę. Otworzył drzwi szerzej i zaprosił mnie do środka. Pokój identyczny, jak nasz. Czyściejszy, a na stoliku stał otwarty laptop. Słucham Cam. - przemówił pokazując mi, abym usiadła na fotelu. Posłuchałam i zajęłam oliwkowe siedzisko. Dopiero, gdy wyłączył sprzęt podałam mu artykuł i nawet nie czekałam, aż go ode mnie zabierze, zaczęłam monolog. Ta jak to nazwaliście "stara babka" jest dla mnie jak matka. Nawet więcej. A teraz przez te wasze debilne gierki jest na mnie wściekła, a ja niczego nie zrobiłam. Potrzebuję jej, szczególnie teraz. Dlatego... - emocje podniosły mnie lekko z fotela. Dlatego? - zachęcił mnie do kontynuowania Paul. Dlatego to odkręć. Każ napisać sprostowanie, czy cokolwiek i przestańcie w moim imieniu obrażać bliskie mi osoby, bo jutro w Time'sie przeczytam, że mój brat jest chory psychicznie i grozi komuś śmiercią! - mężczyzna ucichł. Tylko spod drzwi słyszalne było ciche stukanie i szepty. Paul wstał i otworzył drzwi na oścież. Na panele wypadło czterech chłopaków. Ładnie tak? - spytał manager. A co do ciebie Cam. - odwrócił się w moją stronę. Robię wszystko co mi karzecie, proszę chociaż raz zróbcie coś dla mnie. - przerwałam mu. Westchnął. Postaram się. - odpowiedział, po czym i ja i chłopcy opuściliśmy jego pokój.
     Nie wiem jakim cudem oni to po mnie poznali, ale wszyscy zgodnie stwierdzili, że wciąż jestem wściekła i powinnam usiąść i pogadać z kimś. Oczywiście zaprzeczałam, że wszystko jest w porządku, a z resztą muszę wracać do Noemi. Lecz oni pochwycili mnie za ramiona i zaprowadzili do pokoju Harry'ego. Zayn się nią zajmie. Przecież to jej ojciec, prawda? - rzucił jeszcze Liam zanim nie zamknęli za nami drzwi.
     Pomieszczenie wypełniał zapach perfum i szamponu. Razem tworzyły przyjemną dla nosa kompozycję. Wyposażenie niczym nie różniło się od mojego pokoju, ale Harry przyozdobił meble swoimi ubraniami i innymi śmieciami. Zrzucił kupkę ciuchów z fotela i pociągając nosem zaproponował mi, abym usiadła. Dziwnie się czuję w towarzystwie takiego dzieciaka, jak ty. - westchnęłam kuląc ramiona. Chłopak prychnął. Jesteśmy w tym samym wieku. - odparł wyciągając się na sąsiednim siedzisku. Pokręciłam przecząco głową. Odkąd urodziła się Noemi i wplątałam się w te chore małżeństwo, czuję się co najmniej dziesięć lat starsza. - a konkretnie stara, brzydka i nieatrakcyjna. Spojrzałam na Harry'ego. Śmiał się cicho. Moim zdaniem to wy zachowujecie się, jak dzieciaki. - posłałam mu pytające spojrzenie. No bo gdybyście zachowywali się tak, jak młodych rodziców przystało każde z Was było by szczęśliwe i uniknęłabyś takich sytuacji, jak dzisiaj z Paul'em. - nawet się nie zająknął. Nie zatrzymał na westchnięcie, czy cokolwiek. Jakby nie on. Nie będę z nim o tym rozmawiać, nie bo się rozkleję. Musi ci być ciężko. Każda twoja dziewczyna będzie wyzywana, bo Larry. - zaczęłam nowy wątek.

     Oprócz rozmowy z Paul'em za punkt priorytetowy tego dnia ustaliłam sobie telefon do pani Margaret. W końcu muszę z nią porozmawiać na temat tych bzdur, które na wypisywali w szmatławcach. Tak, więc tuż przed obiadem zaszyłam się w łazience i przeprowadziłam z nią bardzo szczerą rozmowę. Skończyło się tym, że z pomieszczenia wyszłam z czerwonymi oczami.

     Malik się do mnie nie odzywa. Nawet dobrze. Pewnie się boi, że wydrapię mu oczy.

     Poznałam dziś wyjątkową osobę. Na imię jej Danielle i jest wybranką Liam'a. Przyleciała do Los Angeles dziś rano, aby wieczorem iść na koncert chłopców. Uwaga: ja też. Na początku nie chciałam się zgodzić. Po co ja im tam jestem potrzebna? Co ja zrobię z Noemi i inne wymówki. Nic nie dało, bo Louis i Niall powiedzieli, że na sto procent znajdą kogoś kto by się nią zajął, a ja mam się nie martwić. Zatem zostałam postawiona przed faktem dokonanym.

     Wybiła godzina ósma. Napisałam ostatniego sms'a do Lou - stylistki chłopców, aby sprawdzić, czy oby na pewno Nemi i Lux - jej córka - się polubiły, a ona da sobie radę. Zgasły światła na sali. Fanki rozkrzyczały się. Danielle ścisnęła moją dłoń. Na jej twarzy malował się ogromny uśmiech. Kochała Liam'a całym sercem i każda chwila spędzona z nim napawała ją radością. Ona sama była tak wesołą osobą, że Horan się przy niej chował. Spojrzała na mnie. Ścisnęła mnie jeszcze mocniej, a spośród krzyków, które nagle ze zdwojoną siłą napełniły hale usłyszałam tylko Uśmiechnij się i dobrze baw! - następnie rozbrzmiały pierwsze akordy gitary i na scenę wbiegło pięciu chłopaków.

     Trzeba udawać. Taka była umowa, prawda? Ale minęło pół koncertu i mimo moich cichutkich próśb nie zagrali Over Again. A jak tak bardzo chciałam ją usłyszeć! Zamiast tego do mikrofonu zaczął przemawiać Zayn, a Niall przełożył sobie przez głowę pasek gitary elektrycznej. Chciałbym zaśpiewać to dla pewnej dziewczyny. - przemówił, a fanki zaczęły piszczeć. Od razu wyłapałam z ich strzępek rozmów moje imię. Wiem, że ona bardzo lubi tą piosenkę, bo słyszę ją ilekroć ktoś do niej dzwoni. - dokończył i spojrzał na mnie. Wyszukał mnie spośród tłumu wielbiących go i pewnie bardziej oddanych ode mnie dziewczyn. Żoneczko. - uśmiechnął się jeszcze, a Horan zaczął głaskać struny. Everything...

And how can I stand here with you
And not be moved by you
Would you tell me how could it be any better than this

"Więc jak mógłbym stać obok Ciebie
I nie być poruszonym?
Powiedz mi, czy istnieje coś lepszego niż to.."

     I wtedy nie martwiłam się nawet o szczerość śpiewanych przez niego słów. Nie obchodziło mnie, czy to kolejna tania szopka, czy prawdziwe wyznanie. Liczyła się piosenka. Ta wyjątkowa piosenka, wyjątkowa atmosfera.

Cause you're all I want,
You're all I need
You're everything... everything 

"Ponieważ jesteś wszystkim, czego pragnę,
Wszystkim, czego potrzebuję,
Jesteś wszystkim, wszystkim, "

  ***

I tak oto udało mi się wreszcie odzyskać swój komputer i dostęp do niego 24 na dobę. Tadam! Nowe spojrzenie na całą sprawę, czyż nie?