Rozdział 28

Nie śmierć roz­dziela ludzi, lecz brak miłości.  
Jim Morrison

     Chciałabym aby mój tata żył. Chciałabym aby znów wrócił do domu, zjadł obiad czytając gazetę, a później rozłożył się na kanapie przed telewizorem w salonie. Chciałabym aby mama znów była szczęśliwa i nie udawała. Chciałabym aby piekła ciasta jak dawniej i dzwoniła do mnie za każdym razem ilekroć jej przepis na placka z rabarbarem wygra miejscowy konkurs. Chciałabym aby Spencer stał się najsławniejszym tekściarzem świata. Aby jego piosenki śpiewały największe i najlepsze gwiazdy. Aby nie bał się podejmować samodzielnych decyzji. Chciałabym aby Noemi wyrosła na dobrego człowieka. Chciałabym aby ułożyła sobie życie z właściwym facetem i nie popełniała moich błędów. Chciałabym aby nigdy mnie nie zawiodła. Chciałabym aby nie miała kłopotów. Chciałabym być dobrą matką. Chciałabym poznać Obamę. Chciałabym aby Zayn był szczęśliwy. Chciałabym aby kiedyś jego życie wyglądało tak jak tego chce, a nie tak jak chcą inni. Chciałabym aby spełnił marzenia. Aby nie poddał się w drodze na szczyt, w drodze do szczęścia. Chciałabym mieć kota. Chciałabym aby moją rodzinę ominęły choroby i nieszczęścia. Chciałabym być sobą.

     Tak się kończy siedzenie w wannie pełnej piany, gdy na dole trzy niańki (czytaj: Zayn, Niall i Harry) prześcigają się w pomysłach na wspólne zabawy. No może nie trzy, a dwie, bo Zayn wciąż trzyma się na dystans z Horan'em. Bo to nikogo nie zdziwi, że pokłócili się z mojego powodu. Ale wszyscy milczą jak zaklęci, wszyscy byli "pijani".

     I znów się spakowałam. I znów trzy walizki stoją przy drzwiach. I zaraz Zayn zniesie je na dół. I zaraz wsiądziemy do taksówki. I zaraz pojedziemy na lotnisko. I zaraz dostanę bilet. I zaraz wsiądę do samolotu. I zaraz będę się bała. I zaraz polecę. I nie spadnę...

     Odbyło się bez wielkich fanfar. Bez fanów, bez rodziny. Nikt nie płakał, nikt się z nikim nie żegnał. Bo to przecież normalne że na calutki miesiąc lecimy do USA, prawda? A ja się tak cholernie bała. I prawie wybiłam zęby, jak ktoś nadepnął mi na sznurówkę. Nie potrafiłam niczego w rękach utrzymać. Noemi co chwila wędrowała z rąk do rąk. I na pewno nie czuła tego co ja.

     Zayn chrapie, Noemi pochrapuje, tylko ja siedzę na tym pięknym oliwkowym fotelu obok zapalonej lampki o drugiej w nocy. A odkąd tu przybyliśmy do tego pokoju o perłowych ścianach z prawie że bordowymi deskami na podłodze, nikt nie pomyślał nawet o tym aby rozpakować walizki. Nadal stoją przy drzwiach. Wszystkie trzy, nie! Pięć. Bo zapomniałam o Malik'owych. A jedynie z tej najmniejszej, spośród różowych śpioszków w misie ktoś coś wyciągał. Coś czyli zielony zeszyt i drugi błękitny. I jeszcze piżamę. I nie ktoś, ale ja. I to były dwie piżamy.

      Pomiędzy zeszytami przyczłapała za mną książka. "Błękitna Dalia" z tymże właśnie kwiatem na okładce. Aha. Książka autorstwa Nory Roberts. Dopiero zaczęłam ją czytać. Ale już na pierwszym rozdziale przestałam. Zaczęłam rozmyślać. Bo Stelli zginął mąż - Kevin - i biedaczka zadaje sobie pytanie "Czy poradzi sobie bez niego?". A ja? Co mam wspólnego ze Stellą, postacią wyimaginowaną? Dlaczego nie czytam dalej tylko siedzę wpatrzona w tę nieszczęsną, zżółkniętą kartkę?

     Coś mlasnęło. Cicho stęknęło, zajęczało. Zamruczało zaspane stworzenie gdzieś w zacienionym kącie pomieszczenia. Zayn, dałabym sobie radę bez ciebie? - spytałam odwracając głowę w stronę, gdzie prawdopodobnie stało łóżko. Zrobił coś z kołdrą, bordowe panele zaskrzypiały prawie niesłyszalnie. Ale było tak przeraźliwie cicho, że byłabym pewna że skrzypią okropnie głośno. Męska sylwetka wyłoniła się z ciemności. Ledwo trzymał się na nogach, a jeszcze chciało mu się wstać o drugiej w nocy z mojego powodu. Zgasił lampkę z oliwkowym kloszem, chwycił mnie za rękę i zaprowadził mnie tam, gdzie miało stać nasze łóżko. Posadził mnie na nim, potem położył i przykrył. Sam dostał się na swoją połowę i zaległ na niej wcześniej odpowiadając, że nie. Nie dasz sobie beze mnie rady, wiesz? - mruknął i ułożył głowę na poduszce.

     To łóżko było takie miękkie. Wydawać by się mogło, że spadasz obijając się o puszyste chmury. Że zasypiasz tu, na piątym piętrze, a budzisz na marmurowej posadzce w głównym holu. A jednak spadłam. Nie, nie do holu. Z łóżka na bordowe panele.

***
Chora Ollie wraca na stanowisko. I chociaż ledwo patrzy na oczy, straciła smak i węch to słuch ma jeszcze dobry i The Hits Radio też nie szwankuje. 

Mam nową wygodną, słodką podusię z gwałcącym bobrem. Idealnie współgra z barwą kocyka w pajacyki.

Ktoś kiedyś na ask'u prosił o notkę ze spisem wszystkich rozdziałów. Zrobiłam spis treści, który możecie znaleźć na pasku obok. :)

Mam mało czasu na robotę. Znaczy całymi dniami krążę między Twitterem a Power Point'em. Projekt edukacyjny i Gala przedsiębiorców. Ollie bierze wszystko.

No to chyba koniec mojej mówki, bo Izabella - kochanie ^.^ - już się pewnie niecierpliwi. 

Ps. I jeszcze do Anonimka (ostatni komentarz po poprzednim rozdziałem) - wal ten chłam i spać, a nie czytać takie zboczone teksty po nocach!