Rozdział 27

     Nie chodzi o to, że nie dostałam zaproszenia. Harry osobiście zjawił się u nas. Ja po prostu nie miałam ochoty na zabawy. Szczególnie w miejscu gdzie nie znałabym większości osób, a cały wieczór zamartwiałabym się o Nemi. Nie, błąd. Nie chodzi o Noemi, o Zayn'a. Nie chciałam i już. Proste, prawda? Więc wypsikawszy wpierw cały dom swoim dezodorantem, Malik wyszedł na zabawę.

     Niespodziewane spodzianki, jak to mówi zgarbiony doktor z długim nosem z Disnejowskiej bajki. I jeśli ktokolwiek czyta to już od samego początku wie, że niespodziewane spodzianki od pewnego czasu są już całkiem spodziewane i nic praktycznie nie jest w stanie mnie zdziwić. Nawet telefon z informacją, że mój mąż... Mój mąż pobił się z kimś i mam go odebrać z komendy.
     Pęk kluczy dzwonił z każdym krokiem funkcjonariusza. Ale żaden dźwięk, nawet stukot metalu i nasze kroki, nie mogły się równać z tym jak głośno śpiewał jakiś facet. Słowa urywał w połowie, język mu się plątał, nie potrafił złapać powietrza. Policjant zatrzymał się przy jednej z cel. Przy celi wyjącego mężczyzny, Zayn'a. Ej, śpiewaczko. Wychodzisz. - zaśmiał się funkcjonariusz i wcisnął do dziurki najdłuższy z kluczy. Malik odwrócił się w naszą stronę i zaprzestał śpiewom zobaczywszy mnie z pół śpiącą Noemi na rękach. Westchnął i sięgnął po kurtę leżącą na pryczy. Znów ruszyliśmy tym samym korytarzem. Podpisałam jakieś papierki i dopiero wtedy pozwolono nam iść.
     Zapinałam już Nemi w siodełku, kiedy Malik dopiero doczłapał się do samochodu. Chciał prowadzić, jeszcze czego? Grzecznie odprowadziłam go na fotel pasażera, a sama zajęłam miejsce przed kierownicą. A ty masz w ogóle prawo jazdy? - spytał czkając. Dziwne, że zawsze gdy jest pijany ma czkawkę. Mam. - odparłam odpalając silnik. I na tym zakończyła się nasza rozmowa. Ja zajęta jazdą, on przeglądaniem schowka. Co jakiś czas jakaś płyta wypadała mu na podłogę i musiał ją podnosić. Zamiast tego jeszcze bardziej wciskał ją pod fotel. Potem zaczął bawić się ogrzewaniem. Ale kiedy zaparowała przednia szyba, zostawił w świętym spokoju i to.
     Będąc już w domu, od razu skierowałam się do swojego pokoju i najdelikatniej jak potrafiłam położyłam Noemi w łóżeczku. Biedactwo musiało w środku nocy szlajać się po komisariatach. Dopiero gdy maleństwo spało już smacznie, mogłam zająć się sobą. Wykąpana i przebrana w ulubioną niebieską piżamę zeszłam na dół napić się czegoś przed snem. W kuchni zastałam Malik'a siedzącego na wysepce. Widocznie zasiadł tam od razu po przyjściu bo wciąż miał na sobie kurtkę i buty. Głowę spuścił, ręce położył na kolanach, a nóżkami machał jak mała dziewczynka. Podeszłam do lodówki i wyciągnęłam z niej nektar z bananów, nalałam go do szklanki, a następnie usiadłam na blacie naprzeciwko Zayn'a. Przez dłuższą chwilę nikt się nie odzywał, aż do czasu gdy nie przemówiłam: Z kim się pobiłeś? - nie odpowiedział. Mogłam się tego spodziewać. Odstawiłam szklankę i zeskoczyłam z szafki. Powiedź mi, proszę. - podeszłam bliżej niego. Nic. Przejechałam palcami pod jego dłoniach, drgnął. Czyli żyje. Z Niall'em. - zamarłam. Palce od razu przestała gładzić jego dłoni. Zatrzymałam się w czasie. Aha. - odpowiedziałam tylko wypuszczając powietrze. Kilka sekund jeszcze stałam z głupim wyrazem twarzy i wróciłam do swojego pokoju.

   

     Od tego dnia było tylko gorzej. Zayn zamknął się w swoim pokoju i nie chciał wyjść. Nie pomagały grzeczne prośby, ani groźby. Postanowiłam, więc wtargnąć tam i siłą zaprowadzić go do kuchni. Przyodziałam groźny wyraz twarzy i pewna siebie pociągnęłam klamkę drzwi jego pokoju. On tu w ogóle coś robi? Nie licząc sztalugi ustawionej na środku pokoju, nic się tu znów nie zmieniło. Ale stój, czekaj! Na tej sztaludze naturalnie było płótno, a na nim zalążek malunku. Prawdopodobnie kobiety. Pięknej kobiety z czarnymi włosami i lekko zadartym noskiem. Odchrząknął. Odwróciłam się i ujrzałam Malik'a przepasanego jedynie ręcznikiem. Speszyłam się trochę i odwróciłam wzrok. Ile zamierzasz tu jeszcze siedzieć? - spytałam. Wciąż obserwowałam schnący obraz. Mam zapasy. - podrzucił mi pod nogi paczkę papierosów. Karmiąc się jedynie nikotyną nie da się przeżyć. - odpowiedziałam nieco ironicznie. Widocznie na nim nie zrobiło to większego wrażenia, bo zaśmiał się tylko i oświadczył: A jednak się da, bo żyję i mam się świetnie. - rozsiadła się na fotelu prawdopodobnie, bo coś pod nim zaskrzypiało. Zayn przestań. - spojrzałam na niego. Faktycznie siedział na fotelu. Musisz coś zjeść, proszę. - błagałam. Dałam za wygraną. Poddałam się i zmiękłam. Groźba w moich oczach wyparowała na jego widok. Proszę. - poprosiłam ciszej. Nie dał się przekonać. Wciąż siedział, jak siedział i z lekkim uśmiechem gapił się na mnie. Może mi się wydawało, albo moje porównania są wyjątkowo nietrafne, ale czułam się jakbym była dziwką, którą sobie upolował i teraz obserwuję ją, aby w odpowiednim momencie zaciągnąć na zaplecze. Co tu robisz? - spytał. I to takim, właśnie takim głosem, jakbym wiecie... Oblizał spierzchnięte usta. Martwię się o ciebie. Nie wychodzisz z pokoju od trzech dni. - odpowiedziałam kłopocząc się. Cholera, co ten facet ze mną robi?! Wstał. Wstał i podszedł do mnie. A czego innego mogłam się spodziewać, magia. A skąd to wiesz? - spytał zbliżając się niebezpiecznie blisko mojej twarzy. I co mam odpowiedzieć? Że przesiedziałam te całe trzy dni nasłuchując go cały dzień i noc, czy czasem nie wychodzi? Nie odpowiedziałam więc nic, a on chyba uznał to za jednoznaczną odpowiedź. Pójdziesz? - dopytałam jeszcze raz. Skinął głową i cmoknął w policzek. Złapałam go za nadgarstek i zaprowadziłam do jadalni.
     Niestety po tym wydarzeniu znów zamknął się u siebie. Oczywiście ogromnie mnie to wkurzyło. Ponownie wparowałam do jego pokoju wyciągnęłam go z niego i zaprowadziłam do jadalni. Tam zaś zastał zastawiony talerzami i półmiskami stół. Posadziłam go na jednym krześle. Za dwa tygodnie zaczyna się wasza trasa i musisz być formie, a ty zamiast tego wolisz się głodzić?! - krzyczałam. Wszystko się we mnie gotowało, ręce mi się trzęsły, nie myślałam racjonalnie. I co w związku z tym? - spytał rozkładając ramiona. W związku z tym porozmawiasz sobie z Paulem. - odparłam z uśmiechem. Chłopaka to zbulwersowało. Naskarżyłaś na mnie Paulowi?! - wybuchł. Brzmiał zupełnie jak małe dziecko, które obraża się na swojego przyjaciela za kablowanie. W tym momencie do pomieszczenia wszedł nikt inny jak Paul - manager. Przysiadł sobie na krzesełku obok Malik'a i zaczął rozmowę. Ale jej przebiegu już nie znam, bo nie chciałam się bardziej mieszać. Z resztą są lepsze rzeczy do robienia, prawda?

***
No ale chyba aż tak długiego rozdziału to nie było, prawda? ;) Może zaspokoiłam odrobinkę Waszą ciekawość^^ Szczególnie że musieliście odrobinkę czekać na nowy rozdział.
Wyznani stało się hitem w mojej klasie. Kilka osób przeczytało nawet po jednym rozdziale i stwierdziło, że jak wydam książkę mam im dać autografy. Jeśli to się kiedykolwiek ziści, a oni będą o mnie pamiętać to będę musiała paletami zwozić te książki.
Ps. Ja przystało na zboczuchy, największym powodzeniem ciesz się rozdział 16, czyli noc poślubna ;D