Rozdział 26

     Kiedyś bardzo, bardzo dawno temu oglądałam film "The Help". Opowiadał on o czarnoskórych służących w amerykańskich domach lat pięćdziesiątych dwudziestego wieku. I w jednym z takich właśnie domów mieszkała, która kobieta bardzo chciała mieć dzieci, ale nie potrafiła utrzymać ciąży. Za każdym razem, gdy poroniła - zakopywała w ogródku pudełko, a następnie sadziła w tym miejscu krzaczek róży. I po pewnym czasie przed jej domem rosły cztery piękne róże.

     A dlaczego o tym wspominam? Bo na parapecie stoi chińska róża, której ja nie kupiłam. Miałam przecież swoją starą firankę, miałam suche astry w wazonie, ale nie chińską różę. A gdybym chciała ustawiać na parapecie jedną doniczkę za każdym razem gdy spotyka mnie coś złego, niemiłego związanego z Malik'iem - zabrakło by mi parapetu, w całym domu zabrakłoby parapetu. Ogródka by zabrakło na te wszystkie maleńkie chińskie różyczki. Bo to nie jest tak jak się wam wydaje, że przedtem kłóciliśmy się o wszystko, a teraz obściskujemy się po kontach. Śmiech na sali. Nadal źle, ale gdybym miała to wszystko spisywać...

     Reasumując. Pochodzenie róży?

     Jest ranek, dzień po przygodzie w kuchni ze zdjęciami w roli głównej. Leżę w piżamie na łóżku i rozmyślam. Noemi pomrukuje z łóżeczka, też nie śpi. Cam, gdzie jesteś?! - ktoś drze się z dołu, ale to nie Zayn. Ten głos jest zbyt wesoły, taki nie Malik'owy. Wstaję leniwie z materaca. Na parterze kolejno trzaskają drzwi, słychać kroki. U siebie. - wołam z korytarza. Głośny tupot roznosi się po domu. Zwycięski w wyścigu Louis i przegrany Niall stoją już na szczycie schodów. Witają mnie uśmiechem i dumni jak pawie wchodzą do mojej jaskini. Tutaj jeszcze nie byłem. - zaciera ręce Horan. Co nie znaczy że masz coś zmalować. - odpowiada Lou niszcząc przyjacielowi fryzurę. To dla ciebie. - Niall puszcza tę uwagę mimochodem i wyciąga w moją stronę kremową doniczkę z... Chińską róża. Kiedyś wspominałaś, że je lubisz, a ja nie dałem ci nic pod choinkę. - dodaje z lekka zawstydzony. My nie daliśmy. - Tomlinson obejmuje go ramieniem. Patrzę to na roślinkę, to na nich. W oczach zbierają się łzy. Zdobywam się na lekki uśmiech i szepcząc: Jesteście niesamowici. - złączam nas w grupowym uścisku.

 

     Pamiętacie sms'a, którego dostałam podczas pobytu w Lovestoft. Wciąż nie macie pojęcia co on miał wspólnego z Zayn'em. Śpieszę z odpowiedzią.

      Zayn musimy porozmawiać. - rzuciłam od razu, gdy ujrzałam go w przedpokoju. Chłopak ściągnął najpierw buty, rzucił płaszcz w kąt i wymijając mnie odparł: Jeśli chodzi o te zdjęcia to... - zaprzeczyłam szybko. Nawet kilka razu. Odwróciłam się w jego stronę, a on w moją. Stał już na pierwszym schodku. Bardzo lekkimi ruchami głowy skazałam na salon. Przeniósł wzrok w tamtym kierunku. Zayn Malik! Witam serdecznie! - krzyknął uradowany George wstając z kanapy. Rozchylił ramiona do uścisku i szyba czekał, aż Zayn do niego podejdzie. Co robisz w moim domu? - spytał opryskliwie chłopak patrząc z pogardą na mężczyznę. Miałem nadzieję, że pomożesz mi przekonać do mojego pomysłu twoją żoneczkę. - w tym momencie podszedł do mnie i położył mi dłonie na ramionach. Jeśli nie chce to nie będę jej zmuszać.  - odpowiedział Malik. George mocniej mnie ścisnął. Prawie pisnęłam. Zamknęłam powieki, wykrzywiłam twarz. No proszę cię. Pewnie tęsknisz za planem kochana. - syknął mi wprost do ucha mężczyzna. Spojrzałam ze strachem na Zayn'a. Ten nagle przestał podpierać barierkę i rzucił się do marszu. Nim się spostrzegłam jego pięść śmignęła mi obok policzka, ostatecznie trafiając George'a. Ten leżał powalony na podłodze. Twarz Malik'a wciąż wyrażała wściekłość. Pięści miał zaciśnięte, przygotowane do ataku. Oplotłam dłońmi jego dłonie opuszczając je. Razem uspokoiliśmy oddechy. Jak się obudzi to go ładnie wyprosimy. - zarządził. Przytaknęłam.

     Nadszedł czas, aby między Zayn'a i mnie podreptała Noemi, prawda? Patrz tatusiu niedowiarku. - weszłam roześmiana do salonu z Nemi na rękach. Malik podniósł plecy z oparcia kanapy, przerwał oglądanie telewizji. Posadziłam małą na ziemi, zachęcając do pójścia do taty. Ta niezastanawiając się dłużej, zaczęła wykonywać pierwsze ruchy swojej wędrówki. Zayn patrzył na nią jak zaklęty, co jakiś czas cień uśmiechu śmigał mu po twarzy. Wreszcie do jego nogi dotarła maleńka, zmęczona istotka. Chłopak posadził ją sobie na kolanach. Umiesz do tyłu, umiesz do przodu. Teraz tylko trzeba nauczyć się chodzić. - zaśmiał się, a Noemi klasnęła w dłonie. Pierwszy raz widziałam ich razem. Nie mogłam się na nich napatrzeć.

***

Na dobry początek weekendu :) I spełniłam kolejną prośbę. All - zadowolona? ;D Słoneczko, mam nadzieję. No to co? 2013...

Ps. Jak nowe tło? W głowie wyglądało lepiej...