Rozdział 24

     Pewnego wieczoru, a konkretnie trzydziestego pierwszego grudnia dwa tysiące dwunastego roku, spotkały się dwa krasnoludy. A jak to krasnoludy mają w zwyczaju zaczęli sobie wypominać, dogryzać i łapać za słówka. Nie było chwili, aby ta dwójka nie skakała sobie nawzajem do gardeł. I tak się nieszczęśliwie zdarzyło, że to przeze mnie, a te dwa krasnoludy to nikt inny jak Spencer i Zayn, umiejscowieni w jednym pokoju w mieszkaniu Spenc'a. Powiedź temu swojemu mężowi, aby trochę spasował. - warknął wściekle brat, zaciskając mocniej palce na brzegach poduszki. Jestem pewna, że gdyby mógł to rozerwałby ją na strzępy identycznie jak Malik'a. Przekaż mu, że to on zaczął. - odparł równie podirytowany mulat wyglądający przez okno. Zerwałam się z kanapy krzycząc: Nie będę nic przekazywała! Nie mieszajcie mnie w te wasze gierki! Potraficie się sami dogadać! - spojrzeli na mnie zdziwieni. To zupełnie nie w moim stylu tak się unosić. Zwykle furia przychodziła stopniowo, a tu nagle takie bum... I Cam się wściekła. Jak możecie się teraz kłócić? Tam gdzieś nasza matka płacze, a wy sobie z tego nic nie robicie! - i kończąc wiązanką kilku przekleństw wyszłam z mieszkania trzaskając drzwiami. Usiadłam na drewnianych schodach prowadzących na trzecie piętro. Bałem się, że poszłaś na ten mróz. - rzekł cicho Zayn, który wychylił się po kilku sekundach zza ściany. Boso w sukience?  - zmarszczyłam czoło, a on przyznał mi rację. Usiadł tuż obok mnie, opierając się o ścianę. I zaczęliśmy rozmawiać o zupełnych błahostkach. O tym, dlaczego moje imię pisze się przez dwa "m". Przebłysk ojcowskiej inteligencji. Które z siedmiu przebijań ucha bolało najbardziej? Który tatuaż lubi najbardziej? Lubię chłopaków z dziarami. - szepnęłam ziewając. Zaśmiał się i zakrył mi dłonią usta.

     Istnieje pewna magia. Ta magia działa niczym magnes. Sprawia, że prędzej czy później nasze ciała są bardzo blisko siebie. I stąd ni zowąd spotykamy się w uścisku. Cholerna magia nawet na starych schodach! Już prawie usypiałam. Oczy miałam zamknięte, słuch już trochę przytłumiony, umysł wyłączony totalnie. I coś jakby: Trzy, dwa, jeden. Szczęśliwego Nowego Roku. - obiło mi sie o uszy, ale nie jestem pewna czy to prawda, czy już sen.

     Mama zachowuje się zupełnie normalnie. Jakby nic się nie stało, a normalką było to że za kilka godzin pochowa swojego męża. Jakby się z tego powodu cieszyła. Podała naszej trójce obiad, pobawiła się z Noemi, posprzątała. W szampańskim humorze, uśmiechnięta, kwitnąca. Między wierszami wymknęło jej się będzie musiała sprzedać dom i że wczoraj przypaliła szarlotkę, ale nic a nic nie powiedziała o ojcu. Co się tu do cholery dzieje?! Ktoś musi z nią porozmawiać. - zarządził stanowczo Spencer, gdy po obiedzie zamknęliśmy się w moim starym pokoju. On i Zayn wymienili spojrzenia, a następnie wzrok przenieśli na mnie. Nie! - jęknęłam. Nawet o tym nie myślcie. - zagroziłam palcem. Nie ulegli. Ktoś musi ubrać Noemi i ja się muszę przygotować i... - zaczęłam wyliczać. My się zajmiemy małą, a ty będziesz miała czas aby wypytać o wszystko matkę. - klasnął w dłonie Spenc i obrócił się na krześle. Spojrzałam błagalnie na Malik'a. Ten jedynie podniósł do góry ręce w geście poddania się. Westchnęłam. Posadziłam Nami na podłodze i mrucząc pod nosem wyszłam z pokoju.
     Skapitulowałam zaraz po pojawieniu się w kuchni. Niestety Zayn przewidział mój plan i poszedł za mną. Położył mi dłonie na ramionach i szepcząc, że wszystko będzie dobrze zaprowadził z powrotem do pomieszczenia. Mama siedziała przy stole i nuciła jakąś piosenkę. Była nieobecna, chyba nie zauważyła że weszliśmy. Mamo? - zagadnęłam. Ani drgnęła. Musisz sprzedawać dom? - podeszłam bliżej. Wbiła wzrok w filiżankę kawy stojącą przed nią. Milczała dłuższą chwilę. Muszę. Wiesz, że nie pracuję, a utrzymanie domu kosztuje. - jej głos był szorstki, twardy. Inny niż pół godziny temu. On dla mnie i dla was dużo znaczy, ale... - urwała. Zaparło mi dech. Dom należał do moich dziadków, mieszkali kiedyś razem z nami. Oparłam się o ścianę. Nie, nie musi pani. - odezwał się Malik. Możemy przecież pomóc, prawda Cam. - spojrzałam na niego zadziwiona. On uśmiechał się jedynie pokrzepiająco i poruszał brwiami. Nie wiedziałam co powiedzieć, więc też się uśmiechnęłam i to chyba było dobre wyjście, bo magia zrobiła swoje.

***
Z okazji Świąt, które dla niewiedzących są dzisiaj, chciałabym złożyć Wam najserdeczniejsze życzenia. Aby spełniły się wszystkie Wasze marzenia, abyście bez problemów zdali ten rok, aby zdrowie Wam dopisywało, aby zawsze starczało Wam pieniędzy na słoik ogórków lub w porywach nawet na bułkę ze sklepiku szkolnego, abyście wcisnęli się po wigilii w swoje spodnie, aby krokiety poszły w cycki, aby znaleźć sobie jakiego kawalera lub pannę (do wyboru) i abyście zawsze byli szczęśliwi - nieważne czy z herbatą, czy bez!
Dziękuję za wszystkie miłe komentarze na blogu i asku. Nawet nie wiecie jak mi miło, gdy czytam to co o mnie piszecie. :) Jejku, już nie wiem jak Wam dziękować.
Wszystkie niejasności mogę wyjaśnić - piszcie! Zadawajcie pytania - ja odpowiem nawet na najgłupsze i najtrudniejsze. Przynajmniej się postaram.
Piszcie co tam u Was ogóreczki, dobrze? Mam nadzieję że się objedliście i dostaliście masę prezentów.
Oraz oczywiście wszystkiego dobrego dla naszego przeuroczego Lou, który dzisiaj kończy dwadzieścia jeden lat! Oj ty staruchu! Ale o emeryturze nawet nie myśl ;P