Rozdział 23

     Rada numer jeden: Trzymać język za zębami

     Maleńka laleczka o imieniu Noemi kontra ja - wielka baryła. Leżymy brzuchami przy podłodze dwa metry od siebie. Obserwujemy siebie nawzajem, bijemy się wzrokiem. W pewnym momencie dziewczynka unosi się na łokciach i nieznacznie przesuwa jedną z nóżek do tyłu. Zaraz potem drugą. Opada na podłogę. Przybliżam się do niej. Sytuacja powtarza się do czasu, aż zmęczona Nemi zbuntowała się i przestała poruszać po dywanie. A ona nie powinna tak do przodu. - słyszę za plecami. Podnoszę się z ziemi, podchodzę do córeczki, biorę ją na ręce i odpowiadam, że zwykle dzieci zaczynają od raczkowania w tył. To może uczcimy ten dzień? - pyta zalotnie. Na przykład wspólnym zdjęciem. - wyciąga zza pleców ładnych rozmiarów aparat. Coś się tak napalił na to to zdjęcie rodzinne? - wybucham śmiechem. Noemi protestuje i sprzedaje mi kopniaka w brzuch. To nie wolno mi zrobić sobie zdjęcia z żoną i córką? - robi krok w naszą stronę i wyciąga doń dłoń. Patrzę na nią rozbawiona. Daruj sobie kłamstwa, dobrze? - i przybijam mu piątkę, w tę otwartą, czekającą na chwycenie mnie dłoń. Uśmiecham się zadowolona, ale nie długo. Dlaczego mnie z góry osądzasz?! - krzyczy. Spuszczam głowę. Nienawidzę, gdy to robisz. - dodaje ciszej i wymija mnie szybko. Z zaciśniętymi oczyma czekam na trzask. W końcu następuje.
     Rada numer dwa: Przepraszać szczerze
     Gdy Nemi została umieszczona w łóżeczku w otoczeniu misiów i innych zabawek, mogłam wreszcie przyczaić się do drzwi jego pokoju, w którym zamknął się pół godziny temu. Stuk puk. Nic. Stuku puk. Nic. Powoli chwytam klamkę. Delikatnie ciągnę ją w dół. Zamek puszcza z brzdękiem. Wychylam głowę zza ramy. Stoi przy oknie z rękami osadzonymi na parapecie. Nie odzywa się, nie rusza. Jedynie nasze cichutkie oddechy rozbrzmiewają w pokoju. Nic się w nim nie zmieniło. Postanawiam wejść do środka. Robię kilka kroków. Przystaję przy wymiętej koszuli wystającej spod łóżka. Przepraszam. - charczę, bo od stresu ślina nie chce przejść mi przez gardło. Idę dalej. Zahaczam wzrokiem o biurko, które nadal zapełnione jest po brzegi słoikami z pędzlami. Obrazka brak. Przepraszam. - powtarzam cicho. Ja... Czasami ja...  - urywam jednym, małym przekleństwem. Przepraszam. - wzdycham ciężko. Nie uważasz że zbyt często się przepraszamy? - nie odpowiadam. Dobrze wiem, że to moje słowa. Z moich ust padły kilka miesięcy temu. Podchodzę bliżej, już prawie dotykam parapetu. Jest. Chwile się nie odzywamy. Za oknem jest całkiem ciekawie. Nowy śnieg napadał w Londynie w czasie naszej krótkiej nieobecności. I nie wiadomo jak, moja głowa znalazła się na jego ramieniu, a jego ręka na moim barku.

     Rada numer trzy: Nauczyć się przyjmować komplememty
     Wysokie lustro o białej ramie już nie raz mnie oglądało. Ale ostatnio w tak pięknej sukience w dzień ślubu. A dzisiaj mamy trzydziesty pierwszy grudnia. Ostatni dzień tego roku. Roku niezwykle dziwnego. W dobrym tego słowa znaczeniu oczywiście. Obracam się bokiem. Ręce automatycznie zjeżdżają na brzuch. Zwykle tam się trzymają. Zakrywają to, czego się najbardziej wstydziłam. Jesteś już gotowa?! Taksówka czeka! - słyszę z dołu. Obracam się ostatni raz, chwytam kopertówkę i wychodzę. Powoli zmierzam schody, aby się czasami nie zabić na tych ogromnych szpilkach, które mi podstawiono pod drzwi dzisiaj rano. Taksówka nie byłaby potrzebna, gdyby ktoś nie wrąbał się do rowu. - odpowiadam zeskakując z ostatniego stopnia. Słyszę śmiech. Słodki, niski śmiech. Wkraczam do przedpokoju. Zayn milknie. Ponownie staję bokiem do lustra i przejeżdżam dłonią po brzuchu. Chłopak obserwuje mnie uważnie, po chwili staje obok mnie, chwyta moje ręce i mówi: Jest piękny. Zawsze był. - uśmiecham się tylko blado. Cóż poradzę, że nie jestem do tego przyzwyczajona?
     Rada numer cztery: Szpilki to marny pomysł na spacer zimą
     Wielka sala zapełniona była mnóstwem ludzi. Sławnymi, mnie znanymi, nieznanymi. Takimi jak ja zagubionymi myszkami pewnie też. Jak tylko mogłam starałam się dotrzymywać kroku Zayn'owi i odpowiadać na wszystkie przesyłane mi uśmiechy. A kogo my tu mamy? - dobiegł mnie znajomy wesoły głos. Tuż przed nami pojawił się Niall, a zaraz po nim z tłumu wylazła reszta chłopaków. Przywitałam się z nimi ciepło. W końcu od dawna ich nie widziałam. Staliśmy razem i rozmawialiśmy. Ale coś było inaczej. Coś lub ktoś odstawał od reszty. Ktoś posyłał komuś dziwne spojrzenia, ktoś wciąż milczał. Mamy zwycięzcę - Zayn. Zakłopotana sięgnęłam do puzderka po telefon. Dostałam Sms'a od Spencera. Kilkoma zwinnymi klikami otworzyłam wiadomość. Wspaniałe zakończenie roku.
     Cam co się stało? - Malik chwycił mnie za ramię, gdy po raz kolejny wściekła kopałam zaspę śniegu. Chyba ogłuchłam. Złość buzowała we mnie, jak lawa w wulkanie i tylko czekać na wybuch. Cammile, przestań. - próbował mnie zatrzymać. A ja ciągle wlokłam się gdzieś nogami warcząc niczym wilk. Powtórzył kilka razy poprzednie zawołanie, powtórzył kilkakrotnie moje imię, aż nagle zatrzymałam się. Tak po prostu stanęłam w miejscu. Zayn natychmiast znalazł się obok mnie, oplótł rękoma moje ramiona i przycisnął mnie do siebie. Nastąpiła erupcja ( nie erekcja, erupcja - niektórym może się to pomylić). Łzy wypływały z moich oczu, jak woda z dziurawego basenu. Szlochałam, zanosiłam się płaczem, wciąż powtarzając jedne i te same zdania: On nie żyje. Nie żyje Zayn. On nie żyje.
     A kto?! Mój kochany tatuś...

***
Wasza, starająca się podbić Hollywood, Ollie musiała pogodzić się z porażką na przeglądzie inscenizacji Bożonarodzeniowych, więc na ostatnie dwa dni zaszyła się pod kołderką wraz z kilkoma podręcznikami i topiła smutki w słodyczach z paczki. Ale depresja minęła w raz roztopienie się śniegu (co mnie w ogóle nie cieszy) i wróciłam do pisania. W dodatku przez weekend nie miałam internetu - i tak jest dobrze, miał wrócić dopiero czternastego stycznia.
Ostatnie dni tego roku i pierwsze następnego spędzę z rodzinką w górach. Postaram się pożyczyć internet od dziadków, aby być z Wami i z całym światem w kontakcie.
Dzisiaj się dowiedziałam, że kolega, który wylosował mnie do kupowania prezentu, chce mi kupić książkę o One Direction. Jejku, mam wspaniałego kumpla, prawda?! W dodatku odkryłam trzy osóbki w mojej klasie (w tym dwóch chłopaków), które ostatnimi czasy zachwycają się Live While We're Young, a dzisiaj dałam mojemu koledze piękne kazanie na temat tolerancji. Święta zmieniają człowieka.
Jejku! Nie mogę uwierzyć, że już grudzień! A zaczynam pisać we wrześniu... I tyle wytrzymałam? Chce zjeść krokieta. I ogórki naturalnie też :)
Troszkę długie to moje przemówienie wyszło;/ Ale skoro to czytacz to wiedz, że kimkolwiek jesteś - KOCHAM CIĘ ZACNY CZŁOWIEKU!!!