Rozdział 22

     Cholerne słońce! Jakie ono ma tupet, że jest tak gorące i tak daleko ode mnie! Chciałabym je strącić z nieba, oblać wodą, za każdym razem, gdy świeci kiedy nie powinno. Razi swoim głupkowatym blaskiem, dołuje... Debilna, wielka kula gazów.  Zawsze rano zadaję sobie to samo pytanie: "Dlaczego ono świeci?" Dlaczego świeci, gdy mam zły humor i za nic w świecie nie chcę go oglądać? Zasłaniam żaluzje. To nic nie daje. Pojedyncze promyki i tak przesmykną się przez szparki. Wciąż będą wpadać mi prosto w oczy, wciąż będą mi przypominać, że obok śpi Zayn. Śmieje się ze mnie takim dziecięcym śmiechem, niczym to słoneczko z teletubisiów. Chichra się i chichra z tych biednych teletubisiów za każdym razem, gdy zrobią jakąś głupotę. Tak samo teraz ma ubaw ze mnie.
     Niedługo pobudka. Wstajemy, ubieramy się, jemy śniadanie i ruszamy do Londynu. A ja stoję przy oknie w kuchni, a obok mnie Spencer. Stoimy tak i pijemy kawę, żadne z nas nic nie mówi. Wtem przed moimi oczami pojawia się pewien zeszyt. Zielona okładka, cztery narysowane kotki... Może on przemówi ci do rozumu. - podał mi brulion, odstawił kubek do zlewu. O co ci chodzi Spenc? - odwróciłam się w jego stronę. Pokiwał głową z dezaprobatą. Może rodzice kupili tę szopkę, ale ja nadal uważam, że jesteś nieodpowiedzialną gówniarą. - spuściłam wzrok. Chodziło mu o wczorajszą akcję. - A on... - przerwał wykrzywiając się z obrazą. Nie obrażaj go. - warknęłam nieco głośniej. Najgorsze co mogłam w tej sytuacji zrobić. Jeszcze go bronisz Cam? Po tym, jak zniszczył twoje życie?! - krzyknął tak donośnie, że wszystkie ściany zatrzęsły się, a sople pospadały wraz ze śniegiem z dachu. Tupnęłam nogą, jak mała dziewczynka i ściskając zielony zeszyt w ręce podreptałam wściekła na piętro.
     Wyświetlacz telefonu rozświetlał ciemne pomieszczenie. Omijając skrzypiące panele, dotarłam do komody, na której się znajdował. George? Znów o mnie myślisz, myślałeś? Środkowy, biały przycisk, klawisz funkcyjny, klawiatura odblokowana. Dwa kliki i wiadomość otwarta. Malik przekręca się z dziwnym stękiem na drugi bok, mamrocze coś pod nosem, znów przewraca. Maca kołdrę. Przyglądam się temu przedstawieniu. Nagle zrywa się z pościeli. Patrzy na mnie dużymi, jakby naćpanymi oczami. Rozkładam pytająco ręce. Przeczesuję ręką włosy, wzdycha co moment. Podchodzę do łóżka, podaję mu telefon. Przeciera oczy, czyta. Czytałam ten chory regulamin, więc...  - zaczynam i siadam obok niego. Westchnął. Przymknęłam oczy na ten czas. Lubię, gdy wzdycha. Nie lubię go, wiesz? - pyta oddając mi komórkę. Spencer'a też. - zaśmiałam się pod nosem i pokręciłam głową. Zmarszczył czoło. Słońce wemknęło się wprost na jego twarz. Proszę cię. - macham ręką. - Nie wmówisz mi, że pies stracił łapę sam z siebie. Nie odpowiada. Traktuję ciszę jako odpowiedź. Kładę się na poduszce, on robi to samo. Milczymy razem.

     Drzewa, drzewa, drzewa pole, drzewa, drzewa, pole, pole, drzewa... A może to nie tak? Może jechaliśmy za szybko? Cały obraz zlewał się w poziome linie, tylko kolory zdradzały co mogło znajdować się na zewnątrz. Zamknęłam oczy dosłownie na chwilę. W głowie mi się zakręciło, pisnęły przeraźliwie opony, Nemi znów wypadła grzechotka, on przeklął. Wylądowaliśmy w rowie. W tedy jeszcze tego nie wiedziałam, ale gdy Zayn zaczynał przeklinać w różnych językach nie wróżyło to dobrze. Wyszliśmy z samochodu. Chłopak wciąż krążył wokół pojazdu, cmokał, wzdychał. W pewnym momencie zaczęłam się śmiać. Co cię tak śmieszy? - spytał przez zaciśnięte zęby. Mógłbyś zadzwonić po pomoc, a nie stać tu, jak dupa wołowa. - odparłam i wydobyłam z kieszeni telefon, który ponownie tego dnia powędrował w jego ręce. Dobrze że go złapał.
     Jakie tajemnice skrywał sobie zielony zeszyt w kotki? Właściwie żadne. W końcu słowa innych są dla każdego. Powiedzenia, przysłowia, cytaty... Calutkie dziewięćdziesiąt sześć stron. Pewnego razu na kartce pojawił się fragment Dezyderaty Max'a Ehrmann'a. Ogólnie słowo Dezyderata z łaciny znaczy coś co pożądane, upragnione, potrzebne... I tak siedząc sobie wieczorem na łóżku czytałam, co takiego jest przez ludzi pożądane.
"Bądź sobą, zwłaszcza nie udawaj uczuć. Nie bądź cyniczny wobec miłości, ona w obliczu oschłości i rozczarowań jest wieczna jak trawa. [...]"
      Nienawidzę, gdy Spencer ma rację. Wiedział kiedy wcisnąć mi w łapy ten piekielny zeszyt. I już nic nie jest w stanie mnie uspokoić. Ni suszone kwiaty w wazonie, ni chińska róża, ni firanka... Jest jeszcze Noemi, ale ona już od dawna chrapie.

 

***

Nienawidzę tego tygodnia! Dwie kartkówki z matematyki, kartkówka z fizyki, sprawdzian z fizyki, dwie kartkówki z polskiego... A przede mną jeszcze historia, chemia, polski(znów)... A stopnie trzeba poprawiać, niestety. Czwóry nie obronią się same.

Obserwatorzy przybywają. ^^ Liczę na Was Ogóreczki!