Rozdział 21

     Każdy ma tajemnice. Większe, mniejsze. I oczywiście mam je i ja. Nie przyznałam się rodzicom kto jest ojcem Noemi. Znaczy, powiedziałam, że nie wiem. Byłam pijana i nie wiem. Jeszcze narobili by mi większych kłopotów, większego wstydu. Zachowałam tę informację tylko dla siebie, aż do... No wiadomo. I akurat tego dnia, dwudziestego piątego grudnia musiało się wszystko wydać!

     Ostry wiatr uderzał o moje dłonie, gdy kierując się w stronę parkingu włączałam telefon. Momentalnie na wyświetlaczu ukazała się wiadomość iż ktoś próbował się ze mną skontaktować. Louis. Jedźcie sami, ja się przejdę. - bąknęłam do mijających mnie rodziców, a sama przystanęłam na chodniku zapatrzona w wyświetlacz komórki. Oddzwoniłam. Zaczęła się rozmowa. Lou dziękował za życzenia i takie tam bzdety, paplał coś o świętach i pytał ja u nas. Odparłam, że dobrze, ale mogło być lepiej. Z resztą czego mogłam się spodziewać? I wtem w świetle latarni ukazała się postać wysokiego mężczyzny opatulonego czarnym płaszczem. Podniósł głowę, a mi serce podeszło do gardła. Szybko zakończyłam rozmowę z Louis'em. Nie ma mowy o spacerze w taki mróz, a na dodatek sama, gdy jest już ciemno. - powiedział zbliżając się do mnie. Westchnęłam, z ust buchnęły ciemno-białe obłoczki. Wyciągnął ku mnie rękę. Dużą, męską, szorstką dłoń, na której dostrzegłam złotą obrączkę. I naglę zrobiło mi się potwornie wstyd, bo ja swojej na sobie nie miałam. Spojrzałam na niego zaintrygowana. Patrzył na mnie prosząco, jakby chciał mnie zachęcić tymi błyszczącymi oczami do chwycenia swojej ręki. To zrobiłam, a on ścisnął moje palce. Jesteś przemarznięta i chcesz jeszcze siedzieć na dworze. - mruknął. Przygryzłam wargę. Nie powinnam tego robić, popękają mi usta. Taka już jestem. - odparłam cicho. Wiatr znów zawiał, rozwiewając na wszystkie strony spadające śnieżynki. Zatrzymałam się gwałtownie, bo jedna z nich utknęła gdzieś obok mojego oka, a ja odruchowo chciałam potrzeć powieki. Wyszło na to, że niechcący pociągnęłam nieświadomego niczego Zayn'a na ziemię. Runął, jak długi, a ja tuż po nim. I leżałam na nim śmiejąc się z własnej głupoty. A jemu zimny chodnik mroził tyłek.

     Przed drzwiami utworzyła się mała kałuża. Woda skapywała z dwóch czarnych płaszczy uwieszonych na ścianie. Mokre ślady stóp, a raczej skarpetek, znaczyły drogę do kuchnie, gdzie cała rodzina zebrała się po naszym przyjściu. Spencer chwalił się dumny, jak to profesjonalnie uśpił Noemi, a tata siedział pochylony nad starą figurką psa i wciąż wtrącał swoje uwagi na temat tego, kto wczoraj w nocy zrzucił go z komody. Otóż owy piesek stracił przednią łapę. Aż nagle moja matka palnęła: Nie przeszkadza ci Zayn, że wychowujesz obce dziecko? - zamarłam ja, zamarł on, zamarł Spenc i ojciec. Spojrzałam przestraszona na Malik'a. Ten zmarszczył czoło, uchylił buzię tak, jakby chciał coś powiedzieć i wpatrywał się ze zdziwieniem na moją mamę. To się nie dzieje naprawdę! Ale Noemi jest moim dzieckiem. - odpowiedział ze spokojem. Bardzo wymuszonym spokojem. Szurnęło krzesło pode mną, a zaraz potem wybiegałam z kuchni przepraszając. Wpadłam do korytarza. W mgnieniu oka wcisnęłam kozaki na stopy. Gdzieś z głębi domu słychać szumy i odsuwane krzesła. Chwyciłam w rękę płaszcz i wyszłam z domu.

     Morze zimą jest prawie takie same, jak latem. Prawie, bo w Grudniu nikt się w nim nie kąpie. W ogóle, zimą rzadko kto tu zagląda. Oprócz mnie. Metalowa barierka oddzielała chodnik i pas zieleni, za którym znajdował się już drobny piasek. Oczywiście teraz wszystko przykryte jest śniegiem, prawda? Trzęsłam się z zimna, za strachu... Jak zeszłej nocy. Kręcę się już tu półtorej godziny. Marne półtorej godziny spędzone na kręceniu się w kółko i ścieraniu łez zanim zamarzłyby na moich policzkach. I w jednej chwili ciepło uderza prawą dłoń. Obracam się wbrew własnej woli. Ciepło bucha na lewym ramieniu. Oczy napotykają znajome oczy. W uszach rozbrzmiewa znajomy głos. Jesteś normalna? - krzyczy. - Nie rób tak nigdy więcej, Cam! - chcę aby przestał się drzeć. Chcę, aby powiedział mi to Zayn, ale nie... Spencer wciąż krzyczy. Wyzywa. Ja stoję i patrzę, nie kontaktuję. To nie Spenc miał tu być, tylko on. Musimy porozmawiać. - słyszę obok. Odwracam głowę. Moje życzenie się spełnia. Brat puszcza mnie i odchodzi, nawet nie wiem gdzie. Ważniejsze są błyszczące spojówki, splecione dłonie. Przepraszam. - szepłam. Tylko na tyle mnie stać. Nic więcej nie przeciska się przez gardło. Jest ściśnięte, zmarznięte... A on jakby nigdy nic, pochyla się nade mną, jak dorosły nad małym dzieckiem, zbliża się. Jest całkiem blisko. Oddechy krzyżują się, obłoczki zataczają wspólne kręgi. I już czekam, jestem gotowa, wiem co się stanie. Rozmowa poczeka. - mówi jeszcze i całuje. On mnie, ja jego, a nasze głowy obsypuje biały śnieżek.

***
Ode mnie na dobry początek weekendu. ;) A teraz składamy rączki i modlimy się, aby moja kochana mamusia zawiozła mnie do sklepu, bo ja chcę do empika, bo ja chce TMH! Dziękuję!
Dostałam rolę Gargamela w szkolnym przedstawieniu. Super...
Całuję!
Ps. Nareszcie spadł śnieg!