Rozdział 18

     Później, gdy siedziałam w salonie i z uśmiechem na twarzy patrzyłam, jak Noemi wciąż zmienia swoje miejsce na kolanach chłopców, odkryłam, że przez zbyt mocne ściśnięcie mojego nadgarstka, Zayn odbił mi na skórze jakiś wzór. Nie musiałam się długo domyślać, że ten dziwny szlaczek to moje imię. Identyczne, jak te na naszej ślubnej obrączce. Pięknie zdradzasz swoje tajemnice Malik, pięknie!
     Ja swoją obrączkę schowałam. Leży gdzieś w szkatułce między resztą mojej biżuteria i czeka na coś, co prawdopodobnie nigdy się nie wydarzy. A mianowicie, aby ją założyła i mogła się nią chwalić. Teraz nie koniecznie mam z czego. Bo co z tego, że jestem jego żoną, że mamy wspaniałą córeczkę, skoro się nawet nie kochamy? Bo to o miłość się rozchodzi, nic więcej...
     Spencer znalazł sobie małe mieszkanko w urokliwej kamieniczce. Powoli sprowadzał Lovestoft swoje rzeczy i urządzał w nowym gniazdku. Oczywiście mu pomagam. Prawie codziennie razem z Nemi przybywamy do chłopaka. Czasem naprawdę coś robimy: sprzątamy, układamy, naprawiamy zepsuty kran; czasem po prostu rozmawiamy. O wszystkim i niczym, jak to my. A rodzice? Nawet ciepło przyjęli do wiadomości, że mój brat postanawia się wreszcie wyprowadzić. Oczywiście mama miała do niego wąty, że ich zostawia, że się w ogóle nimi nie przejmuje, że na pewno robi to, bo ja nie daję sobie rady. On jednak, jak na faceta przystało wyparł się wszystkiego i mimo wszystko dopiął swego. Zuch chłopak!
     Tego dnia, a było to tydzień przed Wigilią, znów wybrałam się do Spencer'a. Podobno miał dla mnie jakieś dobre wieści. Weszłam do klatki, wyciągnęłam Noemi z wózka, który zostawiłam przy drzwiach i wspięłam się na drugie piętro. Moment później rozpinałam zamek czerwonego kombinezonu małej. Herbaty, jak zawsze? - zawołał chłopak z kuchni. Jak zawsze. - roześmiałam się odwijając dziewczynce szalik z szyi. Posadziłam ją na ziemi i rozebrałam się sama, po czym ponownie wzięłam ją na ręce i poszłyśmy korytarzem do pokoju. To co to za wieści? - spytałam siadając przy stoliczku. Znalazłem świetną pracę. - ucieszył się wyłaniając zza ściany z dwoma kubkami gorącej herbaty. To świetnie Spenc! - a Noemi klasnęło wesoło w dłonie. A dla małej madame mam przepyszny soczek z jabłuszek. - ukłonił się przed nami i ponownie zniknął w kuchni.
     Rodzice zapraszają nas na święta. Nas, czyli Spencer'a, mnie, Nemi... I Zayna!

     Przechadzanie się zaśnieżonymi ulicami miasta jest bardzo przyjemnym zajęciem. Szczególnie, gdy idzie się po zmroku i latarnie oświetlają chodnik ciepłym światłem. Drobne śnieżynki noszone podmuchami wiatru tańczą przed oczami, a gdy tylko nadarzy się takowa okazja móc opaść bezgłośnie na ziemię. Czemu się dziwić, że w domu zameldowałam się dopiero po ósmej. Od wejścia powitała mnie para wlepionych w nas oczu. Mogłaś uprzedzić, że wrócisz tak późno. - warknął obrzucając mnie wrednym spojrzeniem. Zawszę tak wracam, tylko ciebie nie ma w domu. - odburknęłam zrzucając kozaki ze stóp. Po chwili siedziałam z Nemi na kanapie w salonie i ściągałam z niej kolejne słodkie sweterki. Twój kochaś tu był. - odezwał się siorbiąc coś ze szklanki. Masz na myśli Niall'a? - spytałam śmiejąc się. - Myślałam, że jest twoim przyjacielem. - szast prast i dziewczynka została w samych rajstopkach i bluzeczce. Aha, tak. - kiwnął głową i wspiął się schodami na górę.
    Najlepszy parapet domu - ten na końcu korytarza - znów został przeze mnie zajęty. Nie potrafiłam zasnąć, więc przetransportowałam się tam o pierwszej w nocy, a teraz jest czwarta, a ja wciąż nie śpię. Śnieg prószy za oknem, otulając białą pierzyną wszystko naokoło. Dlaczego to tak jest, że gdy coś zaczyna się układać, nagle lega w gruzach? Dlaczego ja i Zayn znów drzemy ze sobą koty o każdy najdrobniejszy szczegół? Bo Niall?
     O wilku mowa. Drzwi jego pokoju otwarły się, a on stanął w progu. Nie zwróciłam nawet na niego uwagi, więc nie szukał zaczepki i zszedł na dół. Wrócił kilka minut później. Ty też nie umiesz zasnąć? - spytał przystając nieopodal. Nie odpowiedziałam. Westchnął. Jesteś dziwna kobieto. - stwierdził śmiejąc się i podszedł do mnie. Wpatrywał się w krajobraz za oknem, ja z resztą też. Za tydzień gwiazdka. - powiedział. Wiem. Moi rodzice zapraszają nas do siebie. - poinformowałam. Przeniósł swój wzrok na mnie. Ale ty wiesz, że ja nie... - zaczął niepewnie pewnie jakiś wyczerpujący monolog. Wiem i do niczego cię nie zmuszam. - przerwałam mu. - Nie musisz ze mną jechać. - wzruszyłam ramionami. Pojadę. - spojrzałam na niego ciekawa. - Pojadę. - zapewnił. - Bo wiesz... - zbliżył swoją twarz niebezpiecznie blisko, na co ja pozostałam niewzruszona. - Liczę na to zdjęcie rodzinne. - mruknął, a moją twarz owiał jego ciepły oddech. Ciałem wstrząsnął dreszcz. Przełknęłam ślinę, skinęłam głową, zeskoczyłam z parapetu i podreptałam do swojej sypialni.

***
Krótka przerwa w nauce i jest rozdział. Już mnie nudzą prawa uchodźców i inne tego typu pierdoły, więc prawdziwym raje było dla mnie pisanie dzisiaj. Cieszmy się człowieki!
Dziękuję za wszystkie komentarze i wsparcie w olimpiadzie, ale róbmy z tego wydarzenia roku, okej? ;)
Trzymajcie się cieplutko!