Rozdział 17

     Drzwi wejściowe otwierałam tylko sobie, gdy wychodziłam lub wchodziłam. Czasami też pani Margaret, lecz jej wizyty były zapowiedziane. Nikt więcej mnie nie odwiedzał, zawsze Zayn otwierał drzwi. Co się, więc stało, że gdy byłam sama z Noemi ktoś postanowił do mnie, nas zawitać? Z początku myślałam, że Spencer. W końcu miał się przeprowadzić do Londynu, ale myślmy racjonalnie. W kilka dni nie da się załatwić mieszkania, jeszcze pewnie jakiejś pracy, czy coś, prawda? Kto więc puka do drzwi? Otóż uroczy blondynek. Zayn'a nie ma i nie wiem kiedy wróci. - powiedziałam lekko zdziwiona. Nigdy nie domyśliłabym się, że będzie tam stał jeden z jego przyjaciół. Ale ja chciałbym porozmawiać z tobą. - odparł cicho naciskając lekko na ostatnie słowo. Cofnęłam się dając mu znak, aby wszedł do środka. Tak też zrobił, a dziesięć minut później siedzieliśmy w jadalnie naprzeciwko siebie popijając herbatę. Nie potrafiłam na niego patrzeć. To dziwne, prawda? Bo patrząc na niego widzę Zayn'a, a tego nie chcę. Muszę ci o czymś powiedzieć. - odezwał się wreszcie. Spojrzałam na niego ciekawa. No bo po co tu przychodzi bez powodu? Zayn, on ma... Bo ty nie... - biedny plątał się i jąkał, a ja się tylko patrzyłam i uśmiechałam lekko pod nosem. Zaczekaj. - rozkazałam odkładając kubek na blat. Wstałam i żwawym krokiem ruszyłam na górę. Moment później byłam z powrotem z kartonowym pudełkiem w ręku. Położyłam je Niall'owi przed nosem i sama zasiadłam na poprzednim miejscu. Chłopak przez chwilę patrzył na mnie podejrzliwym wzrokiem, ale ja tylko ruchem głowy kazałam mu je otworzyć. Uchylił ostrożnie wieczko.
     Nigdy nie wspominałam o tym pudełku. Sama zupełnie o nim zapomniałam. Było schowane pod łóżkiem i niewyciągane już od kilku tygodnie, więc przestałam się nim przejmować. Może powinnam je wyrzucić? Ale stop! Przecież nawet nie wiecie co się w nim znajduje! Zebrałam tam wszystkie zostawione w domu pamiątki po damach Malik'a. Ot co!
     To na pewno nie są moje rzeczy. - dodałam, gdy Niall otwierał i wysuwał kolejną szminkę. Ta krwisto czerwona. Dlaczego je trzymasz? - zatrzymałam rękę z kubkiem w połowie drogi do ust. Zastanowiłam się wciąż rozglądając po pomieszczeniu. Nie wiem. - wzruszyłam ramionami. Bo taka była prawda. Po co je zostawiłam? Ale on dalej romansuje, wiesz? Musisz pogodzić się z tym, że nigdy... - parsknęłam śmiechem przerywając mu. Speszona zasłoniłam dłonią buzię. Oplotłam biały kubek dłońmi, a kciukami objeżdżałam jego górne krawędzie. Wtem z góry dobiegł mnie głośny płacz. Przeprosiłam na chwilę chłopaka i wybiegłam z kuchni.
     Dziewczynka uderzała drobnymi rączkami o stoliczek drewnianego krzesełka, a z jej buźki wydobywał się słodki, dziecięcy śmiech. Naprzeciw niego śmiejąc się równie uroczo siedział Horan. Ślicznie to wyglądało, uśmiech mimowolnie wstępował na twarz, gdy patrzyło się na tę dwójkę. I nagle przez jeden moment zamarzyłam sobie, aby taki widok móc oglądać częściej. Coś mignęło w przejściu. Po chwili wróciło i z grymasem na twarzy patrzyło to na mnie to na Niall'a. Cześć Zayn. Przyszedłem, a ciebie nie było, więc postanowiłem zaczekać i... - przewrócił oczami, wstał leniwie z krzesła i wymaszerował za Malik'iem z pomieszczenia.

     Czyżby moje marzenie miało okazję się spełnić? Jego przyjaciele przychodzili do naszego domu coraz częściej. Nie mówię, że mi to nie odpowiadało. Miałam okazję porozmawiać chwilę z Horan'em, czasami zdarzało się nawet wymienić kilka zdań z pozostałą trójką. Chyba nie mają mi za złe, że wkradłam im się do życia, a może oni mnie rozumieją. W końcu skoro Niall wie o kochankach Zayn'a to reszta też, prawda?
     Było to w połowie listopada. Chłopcy umówili się u nas na jakiś mecz. Szczerze mnie to nie interesowało. Przygotowywałam w kuchni kaszkę dla Noemi i kanapki dla siebie, gdy do pomieszczenia wszedł blondyn z trzema pustymi miskami po przekąskach. Rzuciłam mu przelotne spojrzenie i podałam z szafki kilka opakowań chipsów. A co porabia nasza mała gwiazdka? - spytał podbiegając do Nemi siedzącej na swoim krzesełku. Ta zaczęła się śmiać i wyciągać rączki w jego stronę. Mogę? - spytał. Skinęłam głową. Po chwili trzymał ją na rękach i oboje stroili do siebie miny. Mała co jakiś czas skrywała buźkę w dłoniach, jakby ze wstydu, co przyprawiało mnie o wielki uśmiech. Patrzcie kogo mam! - krzyknął wychodząc z nią do salonu. Rozbrzmiały tam głośne śmiechy i wzajemne przekrzykiwanie. Moment później do kuchni wparował wściekły Zayn. Podszedł do mnie i chwytając za nadgarstki warknął: Co to ma być, co?! Ja zaśmiałam się tylko i odpowiedziałam. A co jesteś zazdrosny? Lecz on nadal wyglądał na bardzo złego. Prosiłem cię, aby się wtrącała w nasze towarzystwo? Wciąż stałam przed z nim niewzruszona na jego absurdalne oskarżenia. Kumpla się spytaj. W tym momencie puścił mnie, a z salonu dobiegło mnie wołanie. Cam, twoja dzidzia ma od dzisiaj oficjalnie czterech nowych wujków! Przygotuj się na oblężenie prezentów! - wybuchłam niepohamowanym śmiechem, wyswobodziłam się z uścisku Malik'a. Zazdrośnik!

***
Witam, witam i o zdrowie pytam. Ale na serio, bo ja wysiadam! Dzisiaj pobudka 6:20, dwa wuefy, powrót po 15! Padam na twarz dosłownie. W dodatku dzisiaj dopiero dostałam materiały na olimpiadę, a piszę ją w poniedziałek. Życzcie mi powodzenia!
Padam na twarz!
Pozdrawiam!