Rozdział 14

     Wstyd? Może. Złość? Na sto procent. Rozczarowanie? Ogromne. Smutek? Opakowanie chusteczek...

     Można prać ubrania, można prać pieniądze, można prać umysły, można prać uczucia... O tak, to ostatnie jest mi dobrze znane. Bo nie ma niczego lepszego niż brak uczuć, prawda? Nie czuć bólu, smutku, ale i jednocześnie szczęścia i radości. Chociaż ono rzadko u mnie gości to miło poczuć je od czasu do czasu, a nie pd razu doszczętnie wyzbywać się wszystkich moich uczuć! I teraz jestem nijaka. Przedtem byłam smutna i zakompleksiona, ale i to lepsze niż być nijaka. Bez wyrazu, do niczego... Nie potrafię pokazać nikomu, jak się czuje, czy czegoś potrzebuję. Nie potrafię uśmiechać się patrząc, jak Noemi leży obok mnie na łóżku i wierzga nóżkami. Co ze mnie za człowiek?!

     A Zayn? Znów gdzieś znika na cały dzień i diabli wiedzą gdzie... Nie muszę się chować, czekać, przysłuchiwać, czy jest w swoim pokoju, czy nie. Czy go czasem nie spotkam po drodze do kuchni lub do drzwi wejściowych. A zaczęłam się już tego odzwyczajać. Przestałam zwracać na to uwagę, a teraz znów prześladuje mnie ten sam strach przed zobaczeniem go. Usłyszeniem...

     Dwudziesty września - ostatni dzień "wolności" - spędzałam na kanapie bawiąc się z małą. Suknia została dostarczona do domu kilka dni wcześniej, fryzjerka i makijażystka miały przyjechać jutro z samego rana. Wszystko miało działać, jak w zegarku, zero czasu na zastanowienie się i odwroty. Zostało mi tylko grzeczne czekanie. I w momencie, gdy Nemi uroczo się śmiejąc rzuciła błękitną grzechotkę na podłogę, a ja ją podnosiłam, zgrzytnął klucz w zamku i wrócił strach. Do pokoju wtargnął nieprzyjemny, zimny podmuch wiatru, a wraz z nim Zayn. Mimo narastającej obawy i potwornej niezręczności sytuacji postanowiłam pozostać na kanapie i nie zwracać na niego uwagi. On miał chyba inne zamiary?  Bałem się, że cię już tu nie zastanę. - powiedział stając za oparciem. Odgarnęłam włosy do tyłu i kontynuowałam zabawę z córeczką. To od Paul'a. - wyciągnął w moją stronę białą kopertę, sam poszedł na górę. Czym prędzej otworzyłam list. Spory nagłówek - Zasady. I wszystko jasne...

     Moje konto bankowe będzie co miesiąc uzupełniane. Podbudowująca wiadomość... Czytamy dalej: Obowiązek wyjścia za mąż za Zayn'a Malika i nie składania papierów rozwodowych przez co najmniej osiem lat. Czyli jeszcze kiedyś będę wolna, a mój brat nie musi mnie ratować? Chwila! Drobnym druczek oznajmia, że muszę podpisać intercyzę. Zapewne jutro rano Paul albo któryś z tych jego managerów podsunie mi ją pod nos i nie odejdzie dopóki mój podpis się na niej nie znajdzie! Cisza nocna o dziesiątej... Co jeszcze? Kąpiele wyłącznie do siódmej, a w dni parzyste ósmej? Przechodzimy niżej. Parapet robi się coraz bardziej niewygodny, Noemi coraz częściej wydaje z siebie dziwne stęki, z dołu dochodzą hałasy, z zewnątrz dochodzą dźwięki rozpędzonego samochodu... Dochodzę do ostatniego punktu tego pseudo regulaminu. Kartka wypada z ręki, kończyny stają się bezwładne, a ja ląduję na podłodze. Kilka oddechów, mrugnięć oczami... Czyżbym uderzyła się w głowę? Czy nade mną stoi Zayn? Co się z tobą dzieje? - pyta, a ja wciąż leżę na tej ziemi starając się dowieść, czy to zwidy, czy prawda? Wyciąga ręce i chwyta moje dłonie i próbuje podnieść. Zdaje sobie sprawę, że mu nie pomogę. I próbuje jeszcze raz... A gdzieś pod łóżko wślizgnęła się kremowa kartka, która jest wszystkiemu winna. Winny jest ostatni punkt: Zayn Malik zrzeka się praw rodzicielskich do Noemi Blackburn wraz z rozwiązaniem małżeństwa.
     Naprawdę jestem dla ciebie taka niewygodna? - spytałam, gdy wreszcie udało mu się podnieść mnie z paneli i posadzić na łóżku. - Czy może tu chodzi o Noemi? - podrapał się w tył głowy odwracając wzrok. Naprawdę chcesz to wiedzieć? - skinęłam głową, a on przysiadł na brzegu materaca odwrócony do mnie plecami. W końcu jutro mają połączyć nas nierozerwalnym węzłem małżeńskim, więc... - Nemi znów stęknęła. - Dlatego przywiesiłeś tam tę kłódkę? - zaśmiał się pod nosem. Co go tak bawi? To, że przez tydzień snułam się pod domu, jak zombie, bo on postanowił przyczepić do jakiego starego, zardzewiałego mostu kłódeczkę z moim imieniem i nazwiskiem? - Nie dałaś mi dokończyć. Zrobiłem to pierwszego dnia po waszej przeprowadzce. Chciałem w tedy zmienić ten napis... - umilkłam, tego się nie spodziewałam i on to wiedział, bo bez słowa wyszedł z pokoju.

***
Jestem chora i na cały tydzień zostaję w domku. Może uda się coś z tego tygodnia wyciągnąć?
Bardzo chciałabym napisać tu jak bardzo Wam dziękuję za to wszystko co dla mnie robicie! Że wchodzicie, czytacie, komentujecie... Gdy tydzień temu wstawiałam ankietę, cieszyłam się, jak opętana, gdy głosy oddało dziewięć osób, a teraz, gdy to piszę jest ich pięćdziesiąt jeden. Zaczynając pisać nie sądziłam, że ktokolwiek będzie chciał to czytać, a tu proszę... Nadal w to nie wierzę i podobnie do Cam, leżę na ziemi wpatrzona w sufit... Okej, leżałam! Bo już wstałam, gdy mój kot postanowił pobawić się moją twarzą. I tak jak mam w zwyczaju powiem tylko słodko dziękuję i szeroko się uśmiechnę :D