Rozdział 7

     Minął tydzień. Najgorszy tydzień mojego życia. Nie odezwaliśmy się do siebie, ani słowem od incydentu z jego przyjaciółmi. Mijaliśmy się obojętni wobec siebie, zajęci swoimi sprawami. Postanowiłam znaleźć pracę. Nemi może iść do żłobka lub ja mogę pracować w domu. Muszę coś ze sobą zrobić, bo oszaleję! Ten dom, ta ulica! To wszystko mnie przytłacza! A jeszcze kilka tygodni temu wierzyłam, że mogę zrobić wszystko co chcę, spełnić swoje marzenia, że świat stoi przede mną otworem! A teraz? Czuję się, jak ptak w złotej klatce. Zamknięta na kluczyk, ubezwłasnowolniona. Internet huczy od moich zdjęć podczas spacerów. Tego mi jeszcze nie zabronili, ale czuję, że lada chwila to nastąpi. A on? Przygotowuje się do trasy koncertowej, udziela wywiadów. O mnie... Manager kazał mu wmawiać, że jesteśmy ze sobą już od roku. Że Noemi jest naszą córeczką, którą kochamy nad życie i na jesień planujemy ślub. A prawda była zupełnie inna. Co rusz natykam się pozostawione przez jego koleżanki szminki, karteczki, części bielizny i zastanawiam się, ile na świecie jest takich dziewczyn jak ja? Ile dzieci ma lub dopiero będzie miał Malik.

     Dzisiaj, podczas pierwszej próby nakarmienia Nemi kaszką z bananami, położył na stole obok mnie białą teczkę. Identyczną do tej, którą oddałam mu przed dwoma tygodniami. Poza jednym istotnym szczegółem. Zayn Malik - widniał tytuł. Rzucił tylko krótkie Przepraszam i trzymając się za głowę wyszedł gdzieś. Skończyłam wpychać małej do buzi kolejne łyżeczki posiłku. Umyłam jej buźkę i rączki, a następnie przeniosłam się w wraz z nią do naszej sypialni. Położyłyśmy się na łóżku, a pomiędzy nami ta nieszczęsna biała teczka.
     Dlaczego miałabym kłamać? Dobrze znałam wyniki testu i byłam pewna swego na sto procent, dlatego nie bałam się otworzyć teczki. Moje przypuszczenia okazały się słuszne. Dlatego mnie przepraszał. Nie wierzył mi. Do teraz...
     Wieczorem tego samego dnia przygotowywałam kolacje dla siebie. W pewnym momencie do kuchni wszedł Zayn. Początkowo stał w jednym miejscu przypatrując się temu co robię, a potem podszedł do lodówki i zaczął w niej czegoś szukać. Nagle ciszę rozpościerającą się między nami od pewnego czasu przerwało ciche zdanie: Paul chce, abyś jechała z nami w trasę. Natychmiast mój wzrok skierowałam na chłopaka. On natomiast wpatrywał się w swoje skarpetki mieląc w rękach pomidora. Dlaczego to robisz? - spytałam, gdyż to pytanie dręczyło mnie już od początku, od rozmowy na planie teledysku. Podniósł głowę. Co robię? - odpowiedział zdziwiony. Pozwalasz managerom ingerować w twoje prywatne sprawy. - stwierdziłam. Prychnął - A ty, dlaczego się zgadzasz na to wszystko? Zastanowiłam się chwilę, uśmiechając pod nosem. Nie mam wyboru. - odparłam wzruszając ramionami. Ja też. - uśmiechnął się podrzucając pomidorem, aby następnie złapać go w dłoń i podać mi. Odprowadziłam go wzrokiem, aż znikł za ścianą. Nigdy nie zrozumiem tego człowieka...

***
Niedziela sprzyjała pisaniu... Pisałam trochę na zapas, więc na jakiś czas mam spokój, a Wy zapewnione nowe rozdziały ;)
Chciałabym wiedzieć co najbardziej intryguje Was z opowiadaniu. Co się podoba, co nie podoba, co zaskakuje... Ja się męczyłam, więc teraz wy się produkujcie.
Pozdrawiam!