Epilog

     I znów, jak na prawdziwą rodzinę przystało, zasiedliśmy przy stole, aby rozwiązać trapiące nas problemy. Ja, Zayn, Patricia, Malik Senior, Waliyha, Spencer i Doniya. A w salonie na dywanie Safaa robiła za niańkę. Przyszedł czas na porządną burzę. Chowajcie ludzie ceramiczne psy!
     Po posturze Zayna widziałam już co się święci. Napiął się, zacisnął dłonie i uporczywie, wiercąc wzrokiem dziurę w twarzy Spencera, dawał mu do wiadomości, że mu tego nie daruje. Spencer nie był mu dłużny.  Przygryzł wargi tak mocno, że pobladły i utworzyły linię. Zmarszczył czoło, włączając wiertło w swoich oczach. Ja natomiast chciałam się jak najbardziej wbić w krzesło, aby nikt nie zwracał na mnie uwagi, aby nikt o mnie nie wspominał. Nie każcie mi brać w tym udziału!
     Co zrobiłeś mojej siostrze? - warknął Zayn groźnie.  Czułam z jakim gniewem wymawia każde słowo i jak próbuje nad sobą panować. Nic a nic - odparł Spenc o wiele mniej gniewnie. Jak to nic?! - zerwał się na równe nogi, a odsunięte w ten sposób krzesło upadło na podłogę. - Posuwałeś moją siostrę! Patricia pisnęła cicho, zaskoczona doborem słów syna. Rzuciłam ukradkowe spojrzenie na salon. Safaa też patrzyła na mnie. Uśmiechnęłam się pokrzepiająco. Dziewczynka zrozumiała mój przekaz, bo złapała małą Noemi za rączkę i powoli ruszyły w stronę schodów. A ty mojej niby nie?! - odpysknął mu Spencer, również wstając, lecz jego krzesło pozostało na czterech nogach. Obiecuję ci, że jeśli zrobiłeś cokolwiek, aby Doniya płakała lub była smutna, zamorduję cię własnymi rękami. - syknął chłopak przez zaciśnięte zęby. Spencer przewrócił oczami. Jeśli i ja stosował by się do tej zasady, leżałbyś zakopany w lesie już bardzo dawno temu. Ponad rok temu Malik, ponad rok temu. Zayn - zaczęła cichutko Doniya - ja nie wiedziałam, że Spencer to brat Cam. - dokończyła bliska płaczu i spuściła głowę. Zayn wybuchł śmiechem. Może mi jeszcze powiesz Spencerze, że nie wiedziałeś, że to moja siostra? Nie, nie jesteście do siebie w ogóle podobni. Gdzie tu jakiekolwiek podobieństwo? Myślisz, że tylko jedni Malikowie w Anglii mieszkają? - odgryzł się Spenc. Pewnie oby dwoje mają już głowy przewiercone na wylot. W Bradford na pewno!
     Koniec tego panowie! - przerwał im Malik Senior. Chłopcy wyprostowali się, lecz nie usiedli znów na krzesłach. Przenosili wzrok to na siebie to na zdeterminowanego seniora, aż wreszcie Spenc zajął swoje miejsce. Spencerze - rozpoczął oficjalnie mężczyzna - wiedz, że ani ja ani moja małżonka nie mamy nic do twojego związku z naszą córką. Doniya wtajemniczyła nas w pewne szczegóły. - dokończył uśmiechając się lekko. Brat przytaknął głową niemało zaskoczony. Pan Malik obrócił się w stronę Zayna, który stał ze skrzyżowanymi rękami i nie wyglądał na zadowolonego ze słów ojca. Synu, powiedź mi proszę - odezwał się głosem bardziej zrezygnowanym niż oficjalnym, jak przed momentem - czy kochasz Cam? Coś mnie uderzyło. Spojrzałam w górę na Zayna. Złączył brwi i lekko rozchylił usta. Dwie sekundy potem spuścił głowę, wypuszczając głośno powietrze. Upokorzył mnie nieświadomie, przez moją łatwowierność. Wiesz, pytam tylko ze względu na tą przedziwną sytuację, w której się znaleźliśmy. - dodał uprzejmie, patrząc i na mnie. Oczywiście tato - odpowiedział, przełykając ślinę. Znów na niego spojrzałam. Teraz jego twarz nie wyrażała kompletnie żadnych emocji i twardo wpatrywała się w ojca. Malik Senior uśmiechnął się szeroko. Więc w czym problem panowie? - rozłożył ręce. Po prostu opiekujcie się dobrze swoimi kobietami.
     Siedziałam na blacie w kuchni i machałam nogami. Pomieszczenie oświetlało tylko światło z tarasu i te dostające się tu z salonu. Było już dosyć późno i miałam krótką chwilę na dosłowny łyk wody po uciążliwym usypianiu Noemi. Patrzyłam na punkt za oknem i patrzyłam nawet gdy do kuchni weszła Doniya. Zawahała się, gdy mnie dostrzegła, lecz jednak znalazła się obok kranu i nalała sobie szklankę wody. Spencer to dobry chłopak - odezwałam się nagle i obróciłam głowę z jej stronę. Przyglądała mi się zbita z tropu. Nie musisz się obawiać, że kiedykolwiek zrobi ci krzywdę. Dobrze go wychowałam. Uśmiechnęłam się serdecznie, na co dziewczyna odpowiedziała tym samym. Zayn w sumie też jest gentlemanem - przyznała z rozbawieniem. Umilkłyśmy. Zdecydowanie nie była to najmilsza cisza w moim życiu. Zeskoczyłam z wysepki. Mam wrażenie, że nie przypadłam ci do gustu  - mruknęłam, wpatrując się  w swoje stopy. To nie tak - odpowiedziała szybko. Ta sytuacja jest dla mnie wciąż bardzo dziwna i niezrozumiała - dodała, drapiąc się po głowie. Spuściła głowę. Uwierz mi, że dla mnie też. Ale to nie znaczy, że nie chciałabym utrzymywać z tobą dobrych kontaktów, dokładnie jak z twoimi siostrami - powiedziałam, wpatrując się wprost w jej oczy, z których wręcz kipiał strach. Dziewczyna uśmiechnęła się, przytaknęła głową i wyszła z pomieszczenia. Byłam młodsza, a zachowywałam się bardziej dojrzale od niej. Minęła chwila zanim spostrzegłam, że uśmiecham się sama do siebie.
     Spraw aby on wyszedł. - zażądał Zayn ,gdy tylko pojawiłam się w przejściu z jadalni do salonu. Ach ten angielskie domy. I on i Spencer siedzieli obrażeni na dwóch końcach kanapy i odrzucali się najgroźniejszymi spojrzeniami. Zaśmiałam się i pokręciłam głową. Kochany braciszek - wytknęłam do niego język i przeczesałam jego sprężynkowate włosy. Następnie opadłam tyłkiem wprost na kolana Zayna i oplotłam rękami jego szyję. Będzie was trzeba jakoś zintegrować - postanowiłam, śmiejąc się do siebie. Przecież to prawie niemożliwe. Jednego dnia drą ze sobą koty, a drugiego rozmawiają, jak równy z równym. Chociaż to trudne, bo zachowujecie się, jak baby z okresem.
    I wtedy, gdy tak siedziałam na tych Malikowych kolanach czułam się dobrze. Nawet bardzo dobrze. Bardzo, bardzo, bardzo dobrze. Miałam przy sobie mężczyznę, który mnie kochał. Miałam rodzinę, przyjaciół... Miałam to szczęście, o którym tak często wspomina 9876545678 ludzi na całym świecie. Ach i miałam też cudowną córeczkę, która spała sobie spokojnie w pokoiku na piętrze.
     Tato? - odezwał się nagle Zayn, obracając głowę w stronę fotela, który zawsze zajmował Malik Senior. Wiesz, że znów będę tatusiem? - uśmiechnął się szeroko i poruszał brwiami. Ze schodów natychmiast z biegła Patricia z szeroko otwartymi oczami. Malik Senior tylko zaśmiał się cicho i pokręcił głową. Postarzasz nas synek - odpowiedział tylko i wrócił do czytania gazety.
Zostaliśmy sobie wyznani zanim zrobiliśmy to sami...

***
Witajcie kochane ogórki,
Przyszła pora na ten dzień, gdy trzeba zakończyć coś pięknego. Coś z czym byliśmy bardzo związani i co dawało nam wiele siły i energii. Przyszła pora na zakończenie mojej małej odskoczni od rzeczywistości. Koniec wyznanych...
Pora na podziękowania i ckliwe pierdoły.

Pisać go zaczęłam z głupot. Prowadziłam już Zwiastun Raju, który miał całkiem dobrych czytelników i nagle do mojej głowy wpadła pewna scena z chłopakiem, który pyta się dziewczyny, dlaczego zgodziła się na związek z nim i bla, bla, bla. To chyba nawet nie trawo jeden dzień, kiedy miałam już zarys bohaterów i ogólne streszczenie opowiadania. Kliknęłam przycisk "Utwórz nowego bloga" i się zaczęło.

Na samym początku potrzebny był adres. Myślałam nad Wyznania młodej matki, ale to wydawało mi się zbyt tandetne i rodem z jakiegoś dokumentu na TLC, więc napisałam samy Wyznania. Adres był jednak zajęty, więc skasowałam jedną literkę i zostało Wyznani.

Cytat z belki znalazłam na szybko na jakiejś stronce i tak został niezmieniony od samego początku. Tylko niedawno dorzuciłam jeszcze jego autora. Wydawał/wydaje mi się odpowiedni.

Wiele rzeczy wymyślałam na poczekaniu, chciałam też zabić Noemi.

Chciałam nigdy nie zdradzać imienia głównej bohaterki.

Nie liczyłam na tak duże zainteresowanie opowiadaniem.
Na komentarze odpowiadam, aby lepiej was poznać.
Od samego początku bloga, nie pojawił się tu ani jeden złośliwy komentarz, chociaż od początku liczyłam się z tym, że mogą się takie zdarzyć.
Proszę nie zwracajcie uwagi na kolejność:
♡ Chcę bardzo, ale to bardzo podziękować All, czyli Oli która jest ze mną od samiutkiego początku. Zawsze będziesz dla mnie kimś w rodzaju przyjaciółki i nigdy nie zapomnę o takim ślicznym stworku z Twojej iconki, który zawsze sygnalizował, że zaraz przeczytam coś wspaniałego. Obiecuję cały czas coś kombinować! I płakać za twoimi cośkami...
♡ Dziękuję również szalonej Domi, która jest niezłym rozrabiakom i którą kiedyś zabiorę z tej Warszawy, bo cię tam demoralizują! Pamiętaj, bądź silna i olej takie głupie dzidy, jak twoja wychowawczyni. Muzyka jest muzyką, nie musi od razu świadczyć o inteligencji, czy zachowaniu człowieka. Zawsze możesz do mnie napisać.
♡ Dziękuję moje małej mrówce. Ty pewnie doskonale wiesz, że cię kocham, ale nie zaszkodzi napisać jeszcze raz: Kocham Cię i dziękuję za wszystko! Nie myśl sobie, że dam o sobie zapomnieć! Ja się na twoim ślubie pojawię, nawet niezaproszona! Projekt który pomagałaś mi robić nigdy nie powstał. Ale za to jaką cudowną osobę mi przywiał?
♡ Dziękuję takiemu jednemu ślicznemu krówczakowi aka Justyna Mechelewska. Musicie wiedzieć, że wiele rozdziałów w ogóle powstało przez nią i jej codzienne błaganie i szantażowanie! Gdy sobie coś postanowisz jesteś bardzo wytrwała crazy ślicznotko. Dziękuję za każdą wiadomość jaką od ciebie dostałam. Nawet nie zdajesz sobie z tego sprawy, a ja się zawsze uśmiecham, gdy piszesz do mnie na lekcji i ludzie myślą, że piszę z chłopakiem. Pamiętam, jak jarałam się twoim głosem, gdy do mnie dzwoniłaś na koncercie!
♡ Dziękuję Skajlerkowi aka Skwarkowi aka Angelice. Jesteś taką cudowną osóbką, która za chuja pana w siebie nie wierzy i wmawia sobie problemy. Masz naładować te jebane baterie i masz być kuźwa silna, bo jak nie to ci wszystkie temperówki pozabieram pało! A tak w ogóle to Cię przeogromnie kocham i nie wyobrażam sobie życia bez twojej ślicznej mordki.
♡ Dziękuję Klaudii City Londyn, która jest takim rzepem, który jest zawsze gdzieś tam po cichutku przyczajony i wyskakuje z komentarzami, jak z pociskami. <3
♡ Dziękuję Shibushi, która też jest od początku i jest zawsze. I się kłóciła z All o pierwszeństwo. I chociaż uprzedzała mnie o swojej nieobecności to jednak do mnie wróciła.
♡ Dziękuję Varson, któa teraz jest Seal(?) któa tu była, ale po drodze gdzieś się zgubiła. Twoje komentarze bardzo mi pomagały. Może mnie tu po cichu stalkujesz?
♡ Dziękuję takiej Dominice, która prowadzi bloga z imaginami. Hah! Niespodzianka! Pamiętam Cię!
♡ Dziękuję Hope, którą pamiętam.
♡ Dziękuję Nouisowi Homlinsonowi.
♡ Dziękuję Gabby, która jest moją "siostrą".
♡ Dziękuję kolejnej Gaby :)
♡ Dziękuję Alice ee
♡ Dziękuję dziewczynie o nicku Martitta
♡ Dziękuję LovingLove
♡ Dziękuję Lamie Andżejowi. Jesteś moją ulubioną Lamą i ulubionym Andżejem
♡ Dziękuję Be Yourself
♡ Dziękuję Niebieskiej
♡ Dziękuję Pani Marchewce
♡ Dziękuję Wiktorii M
♡ Dziękuję Juli P
♡ Dziękuję Dośce
♡ Dziękuję Dżeli
♡ Dziękuję Loli Pop
♡ Dziękuję More Than This
♡ Dziękuję Dreamer
♡ Dziękuję Nickie
♡ Dziękuję Claudii
♡ Dziękuję Klarze
♡ Dziękuję Coppernikanie, mojemu kochanemu Koperkowi, który jest takim cudownym człowieczkiem i stworzył dla wyznaych zwiastun :)
♡ Dziękuję Viv V. któa uraczyła mnie takim wspaniałym komentarzem, że przy nim dłuuugo płakałam. I przepraszam, że ubzdurałam sobie, że na imię masz Viola.
♡ Dziękuję Zaczarowanej
♡ Dziękuję Malikowo-Horanowej
♡ Dziękuję Wild Strawberry
♡ Dziękuję Natalii Gilbert
♡ Dziękuję Andzi
♡ Dziękuję Lottie
♡ Dziękuję stalkerowi Lovely i w chuj dużo jedynek
♡ Dziękuję Natson
♡ Dziękuję Aurelii Juliet
♡ Dziękuję Rainbow Rose
♡ Dziękuję Loli b.
♡ Dziękuję Julii Trzydol <3
♡ Dziękuję Erin Clark
♡ Dziękuję Ciasteczkowemu Potworowi
♡ Dziękuję WSZYSTKIM ANONIMKOM, BO JESTEŚCIE ZAJEBIŚCIE WSPANIALI!
♡ DZIĘKUJĘ TEŻ WSZYSTKIM TYM, KTÓRYCH POMINĘŁAM.
♡ DZIĘKUJE WSZYSTKIM OBSERWATOROM!
Dzięki wam ten blog funkcjonował,  teraz czeka go trochę przerwy.
Część drugą zacznę publikować prawdopodobnie od września. Teraz czas zakończyć moje pozostałe opowieści.
Kocham was wszystkim całym moim ogórczym serduszkiem.
Wasz Ollie ♡♡♡♡♡♡♡♡♡