Rozdział 9

     Firanka zajęła już swoje miejsce. Wprawdzie jej lata świetności przypadają gdzieś na lata 80'te, lecz dla mnie nie ma to najmniejszego znaczenia. Ważne,  że wisi na karniszu i choć w połowie przypomina mi dom pani Margaret, mój dom rodzinny. Identycznie, jak susz z astrów.

     Moja mama była typową gospodynią. Zajmowała się mną i starszym bratem. Robiła najlepszy pudding na świecie, a co sobotę w całym domu pachniało korzennymi ciastkami. Prała, prasowała, odkurzała, zmywała... Była prawdziwą gospodynią domową. Znała wszystkich i wszyscy znali ją. Udzielała się społecznie. Kobieta idealna - zawsze w cieniu swego męża. Tata prowadził kilka sklepów z artykułami wędkarskimi, siedział w miejscowej polityce, miał jakieś tam wpływy. I to w gruncie rzeczy wszystko co robił. Jeśli mama była wspaniałą mamą to on musiał być okropnym ojcem. Nigdy się nami specjalnie nie interesował. Chyba, że coś przeskrobaliśmy. W takim wypadku jako pierwszy pojawiał się w szkole. Jak dla mnie mógł nie istnieć...

     Nietypowy gość zawitał rankiem w kuchni. Szłam akurat odnieść pustą butelkę, gdy moje oczy ujrzały blondyna siedzącego przy stole razem z Malikiem. Minę miał raczej niemrawą, ale tym razem chyba nie chciał wydłubać mi oczu. Zakryłam twarz włosami i szybko przemknęłam przez pomieszczenie załatwiając to co musiałam. Zbliżałam się już do schodów, wtem usłyszałam za sobą znajomy, męski głos. Ja wiem, że miałem cię uprzedzać o... - jego głos był jakby smutny. Nieważne to twój przyjaciel, prawda? - odparłam pośpiesznie wspinając się na kolejne stopnie. Starałam się mówić jak najbardziej przyjaźnie, tak by nie odebrał niczego źle. Wychodzisz gdzieś dziś? - spytał. Zatrzymałam się w połowie drogi i odwróciłam w jego stronę. Przypatrywał się mi z zupełną obojętnością na twarzy. Jak co dzień. - odpowiedziałam półszeptem, a kąciki moich ust lekko się podniosły. Skarciłam się w duchu. Co ja wyrabiam? I pewnie stalibyśmy tak i patrzyli na siebie, gdyby z góry nie rozległ się płacz, a w kuchni nie zaszurało krzesło. Ruszyliśmy każdy w swoją stronę.
      Sierpień się kończy. Jak się okazało - przygotowania do ślubu też. Zawsze marzyłam, że to ja będę w tym uczestniczyć razem z wybrankiem serca. Wybierzemy sale, świadków, zaproszenia i inne takie weselne sprawy. A okazuje się, że nie musiałam robić zupełnie nic, bo cała uroczystość jest już z góry zaplanowana. W środę mam zgłosić się na przymiarkę sukni. Nawet jej nie pozwolą mi wybrać. Jestem ciekawa co w kościele zrobię z Noemi. Będę ją miała na rękach, jak dotychczas? Mam ją komuś oddać?
     Wymarzyłam sobie normalne życie. Z normalnym mężczyzną u boku, normalnym domu, z normalnymi obowiązkami i problemami. Oczywiście nie miałam nic przeciwko rozwijaniu tej mojej karierki, ale w między czasie chciałam skończyć studia, wziąć ślub, mieć dzieci, kupić mały domek z czerwonej cegły i mieć warzywny ogródek. Niestety, moja głupota i nieodpowiedzialność i Malik (w pewnym sensie) sprawił, że moje plany legły w gruzach. Chodź, jak się teraz tak zastanawiam to tej dom mógłby też być obrośnięty bluszczem. Takie przytulne rodzinne gniazdko, a nie ta surowa willa.

***
Ocieplamy trochę wizerunek Malika. On tak: raz jest dziwnie miły, innym razem obleśnie i nie do zniesienia. Strasznie on zmienny! Zupełnie, jak baba! No dobrze...
Kolejny rozdział postaram się napisać w dni wolne (Czwartek, Piątek). Niestety, weekend odpada. Będę się włóczyć po Beskidach:) Jest jednak plus - jadę pociągiem! Lubię pociągi!
I jakby co - lubię długie, wyczerpujące komentarze, które mogą mi bardzo pomóc i naprowadzić na dobry tor w dalszym pisaniu!